Image
80

164

tarz jenerałny, w sile wieku usunąwszy się od zajęć urzędowych, nie uchylał się od posług obywatelskich. W radzie obywatelskiśj Województwa Mazowieckiego po trzykroć obierany od roku 1821—1829 pełnił bezpłatne usługi, równie jak w zakładach dobroczynnych. W roku

1829    marszałkował zgromadzeniu politycznemu gminy cyrkułu YI miasta Warszawy; w roku

1830 deputowany na sejm Królestwa, zasiadał obok ś. p. Cesarzewicza Wielkiego Księcia Konstantego, który „raz na zawsze ciągły przyjął wybór na Posłmmka przedmieścia Pragi." jak się sam wyraził, do obywateli lego przedmieścia, które wówczas stanowiło Cyrkuł VIII Warszawy. Wielki Książę powierzał Piotrowskiemu petycyje Prażan, aby w jego imieniu sejmowi przedstawiał.

Dorobiwszy się pracą i staraniem znacznego majątku, nabył dobra Lesmo i był prawdziwym opiekunem kmiotków. Umieli ocenić to przywiązanie włościanie, gdy na pogrzeb jego cała gromada z żonami i dziećmi przybyła z własnego natchnienia i przez Warszawę na własnych ramionach, przeniosła zwłoki jego na miejsce wiecznego spoczynku.

JAN HOFMAN.

(Spoczywa na starym cmentarxu, w pobliiu kościółka).

Urodzony w byłóm Województwie Augustowskiśm 1778 roku po pierwszym domowćm wychowaniu w roku dziesiątym życia, oddany został przez rodziców do korpusu kadetów. Mając łat 14 odbył kampanię 1792 ę. w stopniu podporucznika wojsk Rzeczypospolitej: był w bitwach pod Mirem i Nieświeżem. Tu chociaż ranny nie ustąpił z pola bitwy. W roku 1794 jako porucznik artylleryi Litewskiój walczył pod Wilnem, Krzemieńcem i na Pradze, gdzie wzięty w niewolę został.

Za wnijściem Napoleona do Polski i utworzeniu armii Księstwa Warszawskiego, wstąpił powtórnie do wojska 9 Grudnia 1806 w stopniu kapitana do 2 pułku piechoty. Przechodząc zasługą i walecznością wyższe stopnie wojskowe, w roku 1813 mianowany był podpułkownikiem i dowódzcą 3 pułku piechoty, w roku 1807 w wojnie przeciw Prusom dostał się do niewoli; w roku 1809 miał udział w bitwach pod Jankowicami i Jedlińskiem. W roku 1813 mianowany komendantem twierdzy Sztolpen, własną piersią na polu bitwy, ocalił życie jenerałowi Izydorowi Krasińskiemu. Mając sobie powierzone 24 orły polskie (chorągwie ówczesne) te w niebezpiecznej przeprawie szczęśliwie przeprowadził i obronił (^J). Z rozkazu jenerała Zajączka, na polu bitwy (r. 1813) ogłoszony szefem batalijonu i mianowany kawalerem legii honorowej ze stopniem podpułkownika. Odhył poprzednio kampanię 1812 roku: walczył pod Smoleńskiem, Wiazmą, Woronowem, Czerikowem; nad Berezyną winien był życie jenerałowi Redel. W kilka dni bowiem po przeprawie przez Berezynę, resztki korpusu V wielkiej armii, wolnym krokiem po głębokim śniegu, zdążały ku stanowisku, które mu zająć

(•) Chorągwie polskie wojsk Księstwa Warszawskiego różniły się od zwyczajnych. Były to bowiem drzewce, na końcu których na małej podstawie wznosił się orzeł biały. Na tej podstawie wypisywano nazwę pułku: w niebezpieczeństwie, chorążowie przed oczyma nieprzyjaciół łatwo je ukryć mogli. Pamiątkę takiego drzewcowego sztandaru, mamy w pięknym pomniku Małachowskiego w kościele katedralnym W arszawskim.