Magazyn6601

152

letów i doprowadził do częściowej reformy przy pomocy ustawy uchwalonej w 1908 t. zw. „A ldrich-Vreeland Ac t“. Ustawa ta obowiązywała do połowy 1915 r. i pozwoliła Bankom Narodowym (jedynie w razie wyjątkowej potrzeby) na dodatkową emisję biletów w wysokości 500 milj. $. Emisja ta miała być pokryta obligacjami pożyczek stanowych lub miejskich w wysokości 90% ich wartości kursowej i dozwolona jedynie bankom posiadającym kapitał rezerwowy w wysokości przynajmniej 20% kapitału akcyjnego, przyczem łączna kwota obu emisyj nie miała przekraczać kapitałów własnych banku.

Ta sama ustawa powołała do życia Narodową Komisję Monetarną, która miała zaproponować zmiany w systemie bankowym Stanów Zjednoczonych. Za główne wady istniejącego stanu uznano decentralizację banków, która doprowadziła do wielkiego rozdrobnienia rezerw, i brak elastyczności w obiegu biletów. Banki Narodowe miały teoretycznie podwójny dochód: z oprocentowania obligacyj, służących za zabezpieczenie emisji, i z samej emisji. Obligacje, w większości 2%-we, były notowane często powyżej wartości nominalnej i dawał)' wtedy realne oprocentowanie około 1*!*%, w takich chwilach banki wolały sprzedawać obligacje i zmniejszać tern samem emisję, a odkupywać obligacje i powiększać emisję wtedy, kiedy kurs papierów obniżał się. Wskutek tego wysokość obiegu nie zależała od potrzeb rynku, tylko od kursu pożyczek państwowych, co wywoływało niekiedy wzrost obiegu, gdy obroty handlowe malały, a kursy były niskie, i spadek obiegu — w chwili ożywienia obrotów — gdy właśnie wzrost emisji był pożądany. Emisja biletów nie szła także w parze z sezonowym wzrostem lub spadkiem zapotrzebowania na kredyt z powodu powolnego działania mechanizmu. Ponadto sztywne normy rezerwy wymaganej dla zabezpieczenia wkładów krępowały banki w ich działalności kredytowej. Brak elastyczności i decentralizacja aparatu bankowego przyczyniała się do — charakterystycznych dla Ameryki — wyjątkowo silnych wahań i dużej rozpiętości stopy pieniądza dziennego. Przepisy odnoszące się do lokowania rezerw w większych bankach, które znowu lokowały je w dużych centrach finansowych, przyczyniały się ponadto do

FEDERAL RESERYE SYSTEM

wadliwego podziału terytorjalnego rozporządzanych środków pieniężnych. Narodowa Komisja Monetarna po zbadaniu amerykańskiego aparatu bankowego i organizacji zagranicznych banków biletowych złożyła w 1912 r. projekt Systemu Rezerwy Federalnej, który został uchwalony przez Kongres w 1913 r.

Fedtral Reserve Act z r. 1913 nałożył na wszystkie Banki Narodowe obowiązek przystąpienia do Systemu Rezerwy Federalnej, nie odbierając im posiadanych przywilejów emisyjnych i pozwalając na dalsze organizowanie Banków Narodowych w ramach nowego systemu. Po wybuchu wojny światowej w sierpniu 1914 r., kiedy Banki Rezerwy Federalnej nie były jeszcze zorganizowane, przystąpiły Banki Narodowe na podstawie Aldrich-Vreeland Act z 1908 r. do dodatkowej emisji biletów, która została ^{w I}9¹S ^r- zastąpiona biletami Rezerwy Federalnej. W latach 1915—1924 utrzymywał się obieg biletów Banków Narodowych na poziomie około 700 milj. $. W 1925 r. umorzył Skarb Stanów Zjednoczonych jedną z pożyczek służących za pokrycie emisji biletów, wskutek czego w następnych latach obieg biletów Banków Narodowych wynosił około 600 milj. doi. W 1932 r. Ogłoszono ustawę „Federal Home Loan Bank Act“, która postanowiła, że w ciągu następnych 3 lat wszystkie obligacje państwowe, których oprocentowanie nie przekracza 3^sl»%, mogą służyć jako pokrycie emisji biletów Banków Narodowych. Banki Narodowe skorzystały w niewielkim zakresie z tych uprawnień, obieg ich biletów wyniósł w końcu 1933 r. 1 034 milj. doi. W lipcu i sierpniu 1935 r. przystąpił Skarb do wykupienia ostatnich dwóch pożyczek służących za pokrycie emisji biletów Banków Narodowych. Od tej pory wycofywane bilety Banków Narodowych zastępowane są biletami Rezerwy Federalnej. W lipcu 1935 ^r- wygasł także czasowy przywilej nadany innym obligacjom przez „Federal Home Loan Bank Act“ z 1932 r., wskutek czego cała emisja biletów została przez Banki Narodowe spłacona. Do czasu wycofania z obiegu stanowią bilety Banków Narodo wych zobowiązanie Skarbu Stanów Zjednoczonych. Dnia 31 grudnia 1935 r. było w obiegu niewycofanych a spłaconych biletów Banków Narodowych za 458 milj. doi., a 30 czerwca 1936 r. za 366 milj. doi.