Magazyn6`901

605

HILDEBRAND BRUNO — HIMALAJE

woju rozróżniał H. trzy okresy: okres gospodarki naturalnej, pieniężnej i kredytowej. Historja gospodarcza winna być uzupełniana historją doktryn społeczno-gospodarczych, stanowiących jeden z czynników, kształtujących rzeczywistość gospodarczą. Cały dorobek pracy H. można podzielić na dwie części: część pozytywną i krytyczną. Część krytyczna znalazła oddźwięk nietylko w szkole historycznej, ale i u kontynuatorów szkoły klasycznej, którym posłużyła do udoskonalenia i poprawy dawniejszych założeń metodologicznych. Część pozytywna, która stała się fundamentem szkoły historycznej w ekonomice, zczasem została gruntownie przebudowana przez Schmollera i dopiero w tej formie przeszła do nowszych kierunków historyzmu.

Ważniejsze prace: Xenofontis et Aristo-telis de oeconomia publica doctrinae illu-stratae, 2 tomy. Marburg 1845. — Die Nationalókonomie der Gegenwart und Zu-kunft. Frankfurt a. M. 1848. — Die kur-hessische Finanzverwaltung. Kassel 1850.

—    Statistische Mitteilungen iiber die volks-wirtschaftlichen Zustande Kurhessens. Berlin 1853. — Beitrage zur Statistik des Kan-tons Bern. Bern 1860. — De antiąuissimae agii romani distributionis fide. Jena 1862.

—    Statistik Thiiringens. Mitteilungen des Statistischen Bureaus Vereinigter Thiirin-gischer Staaten, 2 tomy. Jena 1867—1878. Ponadto pisał liczne artykuły w „Jahr-bucher fiir Nationalókonomie" i w „Neue Schweizerische Museum".

Literatura: Conrad J.: Bruno Hildebrand.,,Jb. f. Nat.’\ tom 30.

1878. — Gehring 11.: Bruno Hildebrand. _tfJb. f. Nat”, tom 98

1912.

Witold Trgmpczyńskl.

Hilton Young.

Hilton Young Edward Sir (obecnie Lord Kennet) ur. 1879, wychowanek Eton i Tri-nity College w Cambridge, brał udział bardzo czynny w wielkiej wojnie jako oficer marynarki, członek Izby Gmin naprzód ze stron nictwa liberalnego, potem konserwatywnego, sekretarz finansowy Treasury, doradca finansowy, wysyłany przez Rząd Brytyjski do Indyj (1920), Polski (1924) i do Iraku (1925). Reprezentował Anglję w Haskiej Międzynarodowej Konferencji Finansowej (1922), brał udział w szeregu Komisyj Królewskich i był delegowany do Ligi Narodów (1926, 1927), wydawca Economist, Financial News, ogłosił ni. in.: The System of National Finance 2 wyd. 1924, Report on financial conditions in Poland (1924, po polsku — O położeniu finansowem Polski. Sprawozdanie złożone Prezesowi Rady Ministrów). W sprawozdaniu tern daje na podstawie badań swoich oraz kilku angielskich współpracowników (H. A. Trotter, Nixon, Penson) zarys sytuacji finansowej Polski, analizę przyczyn trudności finansowych i gospodarczych, szkic środków naprawy. Sprawozdanie to zawiera wiele trafnych spostrzeżeń, ważnych uwag, cennych rad, choć niektóre z nich niedostatecznie uwzględniają szczególnie warunki, w jakich wówczas znajdowała się Polska Posłuchano niewielu. Przedewszystkiem nie posłuchano rady, by z wprowadzeniem złotego zaczekać do ustalenia się wartości marki i trwałej równowagi budżetowej.

Ignacy Weinfeld.

Himalaje.

H. (= ojczyzna śniegu) stanowią najpotężniejsze ogniwo w wielkim pasie w trzeciorzędzie wypiętrzonych gór fałdowych, przebiegającym przez południe Eurazji. Ograniczone przepaścistemi dolinami Indusu (na zachodzie) i Sanpo-Bramaputry (na wschodzie), dzielą one Tybet od wielkiej niziny indyjskiej, przebiegając ku południowi wygiętym lukiem o długości 2450 km. Szerokość łańcucha himalajskiego waha się między 200 a 300 km.

W budowie tego systemu górskiego dają się wyróżnić 3 główne, równolegle biegnące łańcuchy, z których centralny, znacznie skrajne przewyższający, mieści w sobie najwyższe szczyty himalajskie, z których 15 przekracza 8000 m. Wśród wzniesień ośmiotysięcznych przoduje najwyższy szczyt świata Czomolungma (8882 m n. p. m.), przez Anglików nazwany Mount Everestem, dotąd mimo wielu ofiarami w ludziach opłaconych wysiłków stopą ludzką nietknięty. Z innych olbrzymów himalajskich wymienić należy Kanczindzingę (8 540 m), Dhalau-giri (8 180 m) i Nanga Parbat (8 120 m).

Fizjograficznie H. nie stanowią jednolitej całości. Przedewszystkiem wysokość wyżyny tybetańskiej sprawia, że północna część H. nie prezentuje się ani w części tak potężnie jak zbocza południowe, opadające stromo ku nisko, bo zaledwie 200 m n. p. m. wzniesionej nizinie indyjskiej. Ów kontrast