Magazyn6
4301

139

KLASYFIKACJE GRUNTÓW

gospodarczej z powodu innego użytkowania. Należą tu kopalnie wapna, piasku, żwiru, marglu, gliny, torfu, place na składy i warsztaty, kanały prywatne, brzegi, miedze, aleje, drogi prywatne, grunty zajęte przez koleje żelazne, powierzchnie wzięte na kamieniołomy i t. p. Grunty paryfikacyjne zaliczano przy zaklasowaniu do tego użytku i do tej klasy, którąby miały, gdyby straciły swe przeznaczenie.

Ponieważ okoliczności, które decydowały przy klasyfikacji z biegiem czasu mogły ulec zmianie, ustawa nakazywała przeprowadzać rewizje klasyfikacji co 15 lat. Taka rewizja odbyła się jednak tylko jeden raz na podstawie ustawy z dnia 12 lipca 1896 r

0    rewizji katastru podatku gruntowego (Dz. ust. p. austr. nr. 121).

4. Stan obecny. Obowiązujący obecnie podział gruntów na klasy, przeprowadzony w różnych dzielnicach państwa na różnych podstawach, nie uwzględniający często urodzajności gruntów i uniemożliwiający sprawiedliwy wymiar podatku gruntowego, spowodował wydanie ustawy z dnia 26 mar-ca 1935 ^r- ⁰ klasyfikacji gruntów dla podatku gruntowego (Dz. U. R. P. Nr. 27, poz. 203). Wykonanie ustawy poruczone zostało Ministrowi Skarbu. Na podstawie tej ustawy przeprowadzana jest klasyfikacja gruntów na całym obszarze państwa na jednolitych podstawach.

Grunty w zależności od rodzaju użytkowania dzielą się na następujące katego-rje: a) grunty orne, b) łąki, c) pastwiska, d) grunty pod wodami, e) grunty pod lasami, f) nieużytki.

Grunty orne w zależności od właściwości rolniczych dzielą się na sześć klas.

Do klasy I zalicza się grunty najlepsze, a więc zasobne w składniki odżywcze, łatwe do uprawy, ciepłe, czynne, przepuszczalne lecz dostatecznie wilgotne, przewiewne, zawierające zazwyczaj znaczne ilości próchnicy słodkiej i dające nawet w warunkach średniej kultury wysokie plony najszlachetniejszych roślin.

Do klasy II zalicza się grunty bardzo dobre, zbliżone właściwościami do gruntów klasy I, posiadające nieco gorsze warunki fizyczne, a więc mniej przepuszczalne

1    przewiewne lub nieco trudniejsze do uprawy.

Do klasy III zalicza się grunty dobre, które cechuje mniejszy wybór roślin uprawnych z powodu warunków fizycznych, che

micznych lub topograficznych, gorszych od tych, które posiadają grunty klasy I i II.

Do klasy IV zalicza się grunty średnie — rolniczo średnio dobre w swym stanie naturalnym, bez ulepszeń, fizycznie wadliwe i zawodne.

Do klasy V zalicza się grunty słabe, grunty naogół ubogie lub bardzo wadliwe, a wskutek tego bardzo zawodne i nieurodzajne.

Do klasy VI zalicza się grunty najsłabsze, które dają plony bardzo niskie lub bardzo niepewne.

Szczegółowe opisy występujących typów gruntów zaliczanych do poszczególnych klas zawierają instrukcje regjonalne, wydane przy zarządzeniu Ministra Skarbu z dnia 31 marca 1937 r. („Monitor Polski" Nr. 131, poz. 209).

Łąki w zależności od ilości i jakości zbieranego siana dzielą się na sześć klas.

Do klasy I zalicza się łąki najlepsze — stale przynajmniej trzykośne, o glebie zasobnej w składniki pokarmowe, przepuszczalnej i przewiewnej, o powierzchni równej, umożliwiającej wszelkie prace maszynowe. Siano składa się z najszlachetniejszych traw słodkich i roślin motylkowych, prawie zupełnie bez chwastów łąkowych. Zbiór siana co najmniej 60 q z jednego hektara.

Do klasy II zalicza się łąki bardzo dubre — stale dwu- lub wielokośne, o właściwościach gleby, położeniu i powierzchni podobnie jak w klasie I, dające siano nieco gorsze lub w mniejszej ilości, jednakże niemniej niż 40 q z jednego hektara.

Do klasy III zalicza się łąki dobre — stale dwukośne. Gleba o właściwościach fizycznych i chemicznych gorszych niż w klasie I 1 II. Powierzchnia równa; zbiór siana średnio ponad 25 q z jednego hektara, przy-czem obok traw szlachetnych występuje znaczna ilość traw nieszlachetnych oraz chwastów.

Do klasy IV zalicza się łąki średnie — przeważnie jednokośne, zbyt suche, dające siano średnie, a nawet dobre, lecz w małej ilości, nie niżej jednak 10 q z jednego hektara, lub łąki mogące ze względu na wydajność i jakość siana być zaliczone do klasy wyższej, lecz na których sprzęt jest znacznie utrudniony z powodu częstych powodzi, nierówności, obecności krzaków lub kamieni.

Do klasy V zalicza się łąki słabsze, zbyt mokre, przeważnie jednokośne o zbiorze