Magazyn63101

KONGREGACJE KUPIECKIE — KONGRESY MIĘDZYNARODOWE 327

wała ostatnio reformę tej struktury przez rozbudowę i przebudowę organizacyj kupieckich. Rozbudowa polega na stworzeniu możliwie w każdem mieście komórki organizacyjnej kupiectwa polskiego, przebudowa zaś — na ujednoliceniu systemu stosunków międzyorganizacyjnych tam, gdzie działa więcej niż jedna organizacja kupiecka.

Najniższa komórka organizacyjna — to samodzielne zrzeszenie kupieckie, oparte na prawie przemysłowem i posiadające osobowość prawną. W związku z tern, istniejące dziś bądź to oddziały organizacyj, wchodzących w skład Naczelnej Rady, bądź też samodzielne, prowincjonalne organizacje kupieckie, przekształcone zostaną na zrzeszenia przemysłowe, oparte o ramowy statut, zatwierdzony przez Naczelną Radę i uzgodniony z Ministerstwem Przemysłu i Handlu.

Równolegle do akcji tworzenia nowych zrzeszeń kupieckich wszędzie tam, gdzie ich dotąd nie było i przekształcenia oddziałów na samodzielne zrzeszenia, tworzone będą wojewódzkie związki zrzeszeń kupieckich, jako organizacje drugiego stopnia. Związki takie powstaną zasadniczo w każdem województwie, jednakże w okresie przejściowym, wobec wielu trudności technicznych i finansowych, możliwe będzie tworzenie związków obejmujących swym zasięgiem kilka nawet województw.

Członkami Związku Wojewódzkiego będą Zrzeszenia kupiectwa chrześcijańskiego, działającego na terenie danego województwa. Naczelną władzą Związku będzie Zjazd Delegatów, reprezentujących poszczególne Zrzeszenia. Na szczycie struktury organizacyjnej będzie stać Naczelna Rada Zrzeszeń Kupiectwa Polskiego, w skład której chodzić będą Wojewódzkie Związki Zrzeszeń i Ogólnopolskie Organizacje Branżowe.

Wstępne prace, związane z przebudową struktury organizacyjnej kupiectwa polskiego i oparcia jej o prawo przemysłowe, zostały już ukończone. Z dniem i kwietnia 1938 r. rozpoczęły się prace merytoryczne, które potrwają prawdopodobnie lat kilka.

Literatura: FHąuet Bmę.ti Hiitoire de l'Aetociation Commer-dale depuis l’antiquitś jusqu’au temps actuel. Paritt 1868. — HegeU Stadle und Gilden der germanischen Volker im Mittel-alter. Miinchcn 1891. — Kamiński J.: Z dziejów Konfratemji Kupieckiej we Lublinie. Lublin 1925. — Koahler K/emena: Cechy i bractwa strzeleckie. Poznań 1899. — Kołaczkowski Jutjans Wiadomości tyczące się przemysłu i sztuki w daumej

Polsce. Kraków 1888. — Konfraternia Kupieckie we Lwowie. Lwów 1910. — Korporacje Kupców Chrześcijańskich w Poznaniu. Poznań 1903. ■— Kempner: Handel w przeszłości i w stanie dzisiejszym świata. Warszawa 1901. —• Korzon Tadeusz: Wewnętrzne dzieje Polski za Stanisława Augusta Poniatowskiego. Tom II. Warszawa 1897. — Krakowska Kongregacja Kuptecka. Kraków 1932. — Kuliszer: Historja rozwoju gospodarczego Europy Zachodniej. 1918. — Kutrzeba Stanisław i Ptaśnik Jan: Dzieje handlu i kupiectwa krakowskiego. Kraków 1910. — Leitgeb&r Jarosław: Z dziejów handlu i kupiectwa poznańskiego w dawnej Rzeczypospolitej Polskiej. Poznań 1929. — Lewicki Stanisław: Studja nad historją handlu w Polsce. T. II. Przywileje handlowe. Lwów 1910.—Maciejowski Wacław: Historja miast i zrzeszeń (roczniki Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Tom XVII). Poznań. — Makowiecki Aleksander: Przemysł i rzemiosła u nas za dawnych czasów. Warszawa 1876. — Pazdro Zbigniew: Statut Czeladzi Kupieckiej w Krakowie. — Lwów 1899. Rakowski Kazimierz: Wewnętrzne dzieje Polski — zarys rozwoju społecznego i ekonomicznego. Warszawa 1908. — Rutkowski Jan: Zarys gospodarczych dziejów Polski w czasach przedrozbiorowych. Poznań 1923. — Ryb^.aki Roman: Handel i Polityka Handlowa w Polsce w XVI wieku. Tom I. Poznań 1928. — Trąmpczyński Włodzimierz: Konfraternia Kupiecka w Poznaniu (Epizody historyczne). Warszawa 1914. — Wicherkie-wiczowa Marja: Rynek pomański i jego patrycjat. Poznań 1926. — Wilda: Das Gildenwesen im Mittelalter. 1831. — Zaleski August: Konfraternie miasta Starej Warszawy. Warszawa 1913.

Janusz PilitowskJ.

Kongresy, konferencje i komitety międzynarodowe.

i. Definicja i podział. 2. Nazwa. 3. Zwołanie konferencji. 4. Skład konferencji. 5. Udział w. m. Gdańska w konferencjach międzynarodowych. 6. Ukonstytuowanie się konferencji. 7. Język konferencji. 8. Sposób pobierania de-cyzyj. g. Wyniki obrad konferencji.

1. Definicja i podział. Przez kongresy, konferencje i komitety międzynarodowe rozumie się zebrania jednorazowe lub perjo-dyczne przedstawicieli różnych państw, w celu załatwiania wspólnie pewnych określonych spraw politycznych, gospodarczych i innych. Wynika z tej definicji, że termin ten obejmuje tylko zjazdy przedstawicieli urzędowych państw suwerennych; nadawanie nazwy kongresu lub konferencji zjazdom osób lub instytucyj prywatnych jest nieusprawiedliwione.

Kongresy i konferencje dzielą się na dyplomatyczne i techniczne. Pierwsze są zjazdami, w których biorą udział pełnomocnicy rządów; drugie są zjazdami rzeczoznawców lub delegatów zainteresowanych urzędów i mają za przedmiot załatwianie różnych zagadnień o charakterze technicznym. Poza tern kongresy i konferencje mogą być albo jednorazowe, zwoływane od hoc dla załatwienia jakiejś sprawy szczególnej wagi, np. zawarcie pokoju, organizowanie bezpieczeństwa, walkę z kryzy-