Magazyn 514

CZUKCZE 3*¹

ptał mu głos towarzysza w podmuchach zamieci.

—    Rzuć mnie, zostaw... nie mogę — odpowiadał, ale wichura w przeciwną stronę zwiewała wyrazy, nim jeszcze z ust wybiegły. Przemógł się wreszcie i czołgać się zaczął. Długo to trwało, a tymczasem do ryku wiatru mieszać się zaczęły potężniejsze od burzy pomruki. Biegły one od »torosów«, z pod chmury, co nad »wolną«c wisiała wodą. Stefan słyszał je, ale nie rozumiał, aż potoczyły się po lodach z łoskotem grzmotu.

—    Morze! — szepnął.

Józef już był blizko narty

—    Śpiesz się — mówił, pomagając mu siąść na narcie i przywiązując go rzemieniem. — Sły-