FizykaII06501

60

60

przecięcia MN, fal-a zQ wyszła rozprzestrzeni się aż do kulistej powierzchni o promieniu Qr — CC=DD.\ obejmującej punkta, które wszystkie w równej fazie, drgania znajdują i -jf się. - Ponieważ punkta </, q", C’, </, 17,,, D' później w^t ruch przechodzą, niż Q. i to dopiero po upływie czasów d'(f d"- rj" CC

~t~ ’ ~ir ’ ~v^! p°^trzet)'

nych do tego. aby fala Qf> przebiegła drogi d'rf, d" q'\ CC — DT)' z chyżośęią F, :h punktów w pieiwYSzem ciele, promienie:

'r", Qr—CC' = o, Qr—DD' — o,

więc fale, rozchodzące się z ty będą w tej chwili miały z kolei Qr—(/' d' — q'?\Qr —//' d"=q'

z których każdy jest. od Qr mniejszy o kawałek drogi, jaki ma ruch falowy przebiedż, zanim odpowiedni punkt na linii MN zostanie wprawiony w drganie. Granica, do której ruch ten wpier-wszem ciele w tył się posunie, podczas gdy fala, nie zatrzymana powierzchnią MN, zajęłaby położenie C'Q’V'. jest kulistą powierzchnią. osłaniającą jako styczna wszystkie te powierzchnie kuliste, których punkta znajdują się w równej fazie, ruchu. Jest nią widocznie kulista powierzchnia C r" P r D\, której punkt środkowy P' leży poniżej MN w tekiem samem oddaleniu od tej linii, jak C powyżej niej, gdyż ona równie górą, jak kulista powierzchnia C's' Q'!)' dołem osłania rzeczone fale elementarne, zatem Pt" ==.CP' =.PQ' — P’r, a dla. Qr — QQ' nareszcie także PQ :—QP'\ fala przeto, padająca na płaską powierzchnie, rozgraniczającą dwa ciała równozwrotne, doznaje takiego odbicia, jak gdyby pochodziła z punktu środkowego, leżącego tak daleko za tą granicą, jak daleko punkt środkowy fali padąjącćj przed nią się. znajduje. Ponieważ zaś trójkąty P'Cd i PC Q , P' q" Q i l^:q"ą, P'q'ą i Pq'    są przy

stające, a kąty wierzchołkowe zawsze sobie równe, więc ostatecznie kąt