page0081

- £0 -

sr jOdycz PTiAOir.

Julek od najmniejszych lat zawsze byt kwaśny, skrzywiony, i z niczego niekontent Nic go niemogło na długo zabawić, zawsze się nudził, i jak dzień Boży łaził po domu, zawadzając każdemu i dokuczając, ltodzice martwili się mm, ale go bardzo kochali i dogadzali jak mogli, kupując mu różne zabawki i książki z obrazkami. Julka zabawiło to na jaką godzinę, poczem zabawki i książki w kąt cisną!, i znowu nudzk siebie i drugich. Nauczyciel napędza! go jak mógł do pracy już to dając mu stosowne przestrogi, już pokazując juki z nich pożytek odbierze; ale on na to odpowiadał:— Mój tato bogaty, a słudzy nu powiadają, że kto bogaty, uczyć się niopotrze-buje;—i nic też się nieuczył.

Pewnego dnia w czasie lata, rzeki do niego nauczyciel:—Julku! czas taki piękny; weź czapkę pójdziemy w pole.

Julek długo niemógl znaleść czapki, bo mu się szukać niechcialo; nakuniec k’edy ją służący odszukał, leniwo poszedł za nauczycielem.