page0100

90

życie, to znaczy, że materya wyniesiona ponad siebie samą, bierze udział w naszej osobie, w honorach myśli i w zaszczytach cnoty; to znaczy też, że dusza działa wspólnie z materyą, że nie może się obejść bez jej posługi, ani całkowicie się usunąć z pod jej wpływu i że jej naturalna doskonałość zależy od zjednoczenia z ciałem.

„Ponieważ dusza jest częścią natury ludzkiej, posiada swą naturalną doskonałość tylko przez ciało; stąd nie byłoby stosownem, aby dusza była stworzona bez ciała^{u 2}).

Bez wątpienia, Bóg może przekroczyć prawo i wyrazić wprost w duszy swe własne myśli i tak ją przywiąz°ć do swej miłości, iżby ona już nie czuła niewoli ciała. Jednakowoż przekraczając zwyczajny porządek, Twórca go nie niszczy. Otóż porządek zwyczajny jest ten, aby człowiek był jednym w swych operacyach, jak jednem jest w swej samoistności. Dusza więc działa wspólnie z organami: otrzymuje, jak to wyżej widzieliśmy, odmateryi ożywionej wrażenia, za pomocą których tworzy obrazy i wznosi się od rzeczy pojedynczej do ogólnej, od senzytywnej do intelektualnej ³).

Poznać, myśleć nie jest to oddać się biernej kontemplacyi, ale jest to wykonać akt mieszany, który doskonałość jednego organu czyni

²) S, Theoi. I. p. q. 90 a. 4.

⁸) S. Theoi. I. p, q. 84 De cognitione ani-mae respectu corporalium.

http://rcin.org.pl