page0109

101

Schlegel

sza i większego znaczenia praca była Griecken und Romer (Hamburg, 1797), za dalszy ciąg której można uważać następne jego dzieło: Geschichte der Poe~ sie der Griecken und Romer (Berlin, 1798). W dziełach tych okazał Schle-gel,obok skarbów głębokiej nauki, samodzielność myśliciela i całą potęgę swych zasobów historyczno-krytycznych. W r. 1800 był docentem w Jenie, gdzie j ego odczyty filozoficzne miały wielkie powodzenie. W tymże czasie pierwsze jego utwory poetyczne umieszczone były w^T Athenaum, czasopiśmie wydawa-nem przezeń wspólnie z bratem; próbował korzystnie sił swych w rozmaitych rodzajach poezyi. W tragedyi AlarhÓS (Berlin, 1802), żywioły starożytno-klassyczne w sposób niezwykły pomieszał z romantycznemi. W roku 1803 przebywał w Paryżu, gdzie sic zajmował odczytami o filozofii, wydawaniem czasopisma Europa i zgłębianiem języka i literatury indyjskiej. Płodem jego pracy w tej dziedzinie nauki było dzieło Ueber die Sprache und Weisheit der Indier (Heidelberg, 1808;. Powróciwszy do Niemiec wydał zbiór poezyj ele-gicznych i dytyrambicznych Gedidłte (Berlin, 1809). W Kolonii przeszedł wraz z małżonką na łono Kościoła katolickiego, od tego czasu występował )ako stanowczy przeciwnik wolności religijnej i politycznej. W r. 1808 udał się do Wiednia, a w roku następnym jako cesarski sekretarz dworu znajdował się w głównej kwaterze arcyksięcia Karola, gdzie układał odezwy do ludu celem wzburzenia uczucia narodowego. Później powróciwszy do zajęć literackich miewał publiczne odczyty w Wiedniu, ogłoszone drukiem pod tytułem Ueber die nmere Geschichte (Wiedeń, 1811) i Geschichte der alten und neuen Literatur (2 tomy, Wiedeń, 1815). Przez kilka pism treści dyplomatycznej zjednawszy sobie względy Metternicha, został radzcą legacyjnym poselstwa au-stryjackiego przy sejmie zwiąkowym. W r. 1818 powrócił znów do Wiednia, gdzie przedsięwziął wydawnictwo nowego czasopisma Concordia i przysposobił ogólne wydanie swych dzieł Sdmmtliehen Werke (12 tomów, Wiedeń, 1822), w r. 1827 wystąpił z nowemi prelekcyjami Pkilosophie des Lebens i w r. 1828 Pkilosophie der Geschichte. Rozpocząwszy w Dreźnie nowy szereg odczytów pod tytułem: Philosophische Yorlesungen, insbesondere uber die Philo-sophie der Sprąche und des Wertes (Wiedeń, 1830), umarł roku 1829. — Schlegel (Jan Adolf), ojciec poprzednich, poeta i znakomity kaznodzieja, urodził się w Miśnii 1721 roku, kształcił się na uniwersytecie w Lipsku. W związkach przyjaźni z Gellertem, Rabenerem, Cramerem i in. był bardzo czynnym współpracownikiem czasopisma Bremische Beitrage i innych. Był radzcą konsystorza i superintendentem w Hannowerze; umarł r. 1793. Jego dzieła poetyczne, jako to: Fabeln und Erzdhlungen, Geistl. Gesdnge; Yermischte Gedichte, były w swym czasie w ysoko cenione. Prócz tego wydał liczne wymo-wnych kazań zbiory.—Schlegel (Jan Elijasz), poeta niemiecki z czasów przejścia literatury do nowszych dążności, brat poprzedniego, ur. się r. 1718 w Miśnii; w bardzo młodym wieku napisał już dwie tragedyje naśladowane z Euri-pidesa: Die Trojanerinnen (1736; i Die Geschicister in Taurien (1737): ostatnią później opracował pod tytułem Orest und Pylades. W Lipsku, gdzie od roku 1739 uczęszczał na naukę prawe, poznał się z Gottschedem i tenże umieścił niektóre z prac Schlegla w swych: Beitrage zur hrMischm Historie der deufscken Sprache, Poesie und Beredtsamheit i Deutsche Biihne. W roku 17J3 towarzyszył saskiemu ambassadorowi Spener’owi, krewnemu swemu, jako sekretarz do Kopenhagi. Umarł r. 17-19. Schlegel jest właściwie pierwszym dramatycznym autorem niemieckim XVIII wieku, zasługującym na wzmiankę. Za najlepsze z jego tragedyj uważane są: Hermann i Kanut. —