page0124

4-

- 123 —

2. SAD BOŻY.    &

a

Pewien ojciec rodziny raz w dniu swoich imienin przywołał swoje dzieci i dał każdemu bardzo wspaniałą szatę. Roztropniejsze z nich i umiejące szanować dary ojcowskie, kładły t§ suknię tylko na wielkie święta, strzegąc od rozdarcia lub plamy, i przechowując starannie wyczyszczone i złożone; lekkomyślne zaś i te, co niedbały o dar ojcowski, dzień kładły bogatą szatę, szarzając ją po błocie, i poniewierając w pijackich i rozpustnych towarzystwach

Owoż nadszedł taki dzień, że ów ojciec chciał dzieci swoje oglądać w podarowanych im szatach, i na to wszystkie je zgromadził koło siebie. Roztropne i poczciwe dzieci wystąpiły chędogo ubrane, ale ladaco i głupie, w poplamionych i poszarpanych sukniach. Widok pierwszych mocno uradował starego ojca. — Zdejmcie z nich szaty—rzekł z dobrocią — zawieście je w moim najpiękniejszym pokoju, a natomiast wspanialszemi odziejcie, aby dobre dzieci szczęścia doznawały razem ze mną.

Dzieci zaś z poplamionemi szatami, najgorzej były przyjęte przez rozgniewanego ojca.

— Suknie ich rzuccie w ogień—zawmfał w gniewie — a te niegodne dzieci w trąćcie do ciemnicy , gdzie płacz i zgrzytanie zębów.