page0127

123

pościła zawsze, starodawny zachowując obyczaj, gdyż dopiero na stole Zygmunta Augusta po śmierci jego ojca, ze zgorszeniem skrupulatnych katolików, pokazało się pierwszy raz we środę mięso.

Trudno wypowiedzieć jak była wielką skromność i pokora pani Wapowskiej. Gdy jeden z jej sług został kapłanem, do nóg mu padła prosząc o przebaczenie, jeżeli go obraziła w czemkol-wiek. Nie lubiła honorów, tytułów, atencji żadnych, i najszczęśliwsza była, gdy ich mogła uniknąć.

Jednak doświadczał ją Bóg ciężko, gdyż lubo szanowana od samego króla Batorego i wielu zacnych ludzi, którzy ją znali z bliska, miała jednak nieprzyjaciół, co jej dobrą szkalowali sławę. Lecz ona znosząc wszystko z pogodną twarzą, mawiała:

„My to czyńmy co powinniśmy; oni nagadawszy się mówić przestaną.”

Szła więc dalej przez życie, do coraz większego dążąc udoskonalenia, przestrzegając , żeby w około niej nic się zdrożnego nie działo. Zakazała w swoich dobrach po karczmach kart i pijatyk, a gdy jej czyniono uwagę, że to będzie zmniejszeniem jej dochodów, odpowiadała: