page0232

229

r

w narodzie. W owych czasach rozumiano, że mnożenie zakonów było do tego najlepszym środkiem, zwłaszcza, że wrzawa wojenna rozrywała umysły na szerokiej widowni świata.

Jeszcze gdy jeździł w poselstwie do Rzymu do papieża Klemensa VIII, upodobał sobie zakon ś. Romualda, to jest Kamedułów osiadłych w pustyni w bliskości Perugia i wyjednał u nich, że mu kilku członków zgromadzenia swego do Polski przysłać przyrzekli. On zaś obowiązał się wystawić klasztor i uposażyć. Wróciwszy do kraju miał to ciągle na pamięci, tylko mu brak miejsca stosowmego na przeszkodzie stawał. Była wprawdzie niedaleko Krakowa, w majętności pana kasztelana Wojnickiego Sebastjana Lubomirskiego, góra zwana z dawna Bielniczą, poprzerzyna-na parowami, gęstym lasem zarosła, której powabna cisza nieziniernieby sprzyjała rozmyślaniom pobożnych zakonników i którą marszałek Wolski z dawna sobie upatrzył na zbudowanie klasztoru; lecz kasztelan Wojnicki ani chciał słyszeć o pozbyciu się tej rozkosznej ustroni i powtarzał ciągle, że jej za żadne pieniądze nie sprzeda.

Ale jak to bywało u naszych panów, że co nie sprzeda, to podarować może w chwili wesołego