Skatalogowanie prac drukowanych i rękopiśmiennych Wrońskiego przedstawiało niemałe trudności. Zaginięcie lub niezmierna rzadkość bibliograficzna znacznej liczby pierwszych, nadzwyczajna mnogość i rozmaitość drugich, utrudniały w znacznym stopniu zadanie, zwłaszcza, że szło nam nie o prosty spis bibliograficzny tytułów, lecz o zestawienie, mające ułatwić przegląd szczegółowy treści całej spuścizny naukowej Wrońskiego. Przedstawimy tu w krótkości sposób, w jaki staraliśmy się zadanie to rozwiązać.
Zaczynamy od prac drukowanych. W kilku bibliografiach dawniejszych znajdujemy już spisy dzieł Wrońskiego, najczęściej jednak niezupełne i w szczegółach nie zawsze dokładne. Pomijając spisy, drukowane na okładkach niektórych dzieł Wrońskiego, wymienimy tu prze-dewszystkiem Bibliografię J. M. Quórarda: „La France littćraire ou dictionnaire bibliographique des savants etc.u, która w tomie X z r. 1839 podaje spis prawie wszystkich prac drukowanych Wrońskiego, aż do tego czasu ogłoszonych. Z dzieł późniejszych, najobszerniejszy spis tych dzieł zawiera „Bibliografia14 K. Estreichera (95 numerów). „Wstęp do wykładu matematyki Wrońskiego44, wydany przez L. Niedźwieckiego w r. 1880, obejmuje spis dzieł Wrońskiego, podzielony na 3 klasy: 1) dzieła filozoficzne (26 numerów), 2) przygotowawcze (4 numery) i 3) naukowe (17 i VII numerów; ostatnie VII odnoszą się do teoryi lokomocyi) x).
Ułożenie dokładnej bibliografii utrudniała i ta okoliczność, że oprócz dzieł zasadniczych, Wroński ogłosił bardzo wiele druków luźnych, programów i prospektów, które już to wychodziły oddzielnie, już to dołączane bywały kilkakrotnie do różnych dzieł większych; stąd to właśnie pochodzi niepewność lub niezupełnośó danych bibliograficznych, jakie napotykamy w rozmaitych spisach prac drukowanych Wrońskiego.
Za podstawę poniższego Katalogu dzieł, przyjęliśmy porządek chronologiczny; nadto, przed tytułem każdego z dzieł treści matema-
l) W przedruku broszur Wrońskiego „Loi telóologiąue du hasardu (Paryż 1890) znajduje się tenże spis.
IG
Wroński.