page0253

Wrońskiego życie i prace. 243

Bez porównania trudniejszem było skatalogowanie rękopisów.

Rękopisy Wrońskiego, objęte niniejszym Katalogiem, są własnością Biblioteki kórnickiej i powstały z dwócli zbiorów. Pierwszy zbiór większy, jest, jak to już wspomniano w Części I-ej, treści przeważnie matema-tyczo - fizycznej i został zakupiony w r. 1875 przez lir. Jana Działyń-skiego od p. Batyldy Conseillant, córki przybranej Wrońskiego. Drugi mniejszy, złożony z rękopisów przeważnie treści filozoficznej, był własnością Leonarda Niedźwieckiego i po śmierci tegoż przeszedł również na własność Biblioteki kórnickiej. Czy zbiory te, stanowiące obecnie jednę całość, wyczerpują spuściznę rękopiśmienną Wrońskiego? Zapewne nie. Brak w nieb rękopisów, odnoszących się do niektórych dzieł dawniejszych, oraz do dzieł, wyraźnie zapowiedzianych przez samego Wrońskiego; niektóre rękopisy nie są zupełne. Przy przechodzeniu rękopisów z rąk do rąk, zwłaszcza podczas sporu, jaki prowadzili man-dataryusze wdowy Wrońskiego: Augć, Różański i Jaubert, z panną Conseillant i Duruttem, mogła pewna część luźnych rękopisów rozproszyć się, inna znów pozostać w posiadaniu osób prywatnych. Poszukiwania, czynione w tym względzie, pozwoliły nam natrafić na pewne ślady w tym kierunku, ale do rezultatu pomyślnego nie doprowadziły. Jesteśmy wszakże zdania, że zbiór kórnicki,— tak odtąd nazywać będziemy zbiór rękopisów Wrońskiego, będący własnością Biblioteki kórnickiej a znajdujący się w czasowem przechowaniu Akademii Umiejętności w Krakowie— że zbiór ten zawiera materyał prawie zupełny, oraz że nowe odkrycia nie wiele odmienić mogą obraz ogólnej twórczości Wrońskiego, na podstawie tego materyału odtworzyć się dającej.

Większość rękopisów zbioru kórnickiego stanowią autografy, sięgające od pierwszej epoki marsylijskiej aż do ostatnich dni życia Wrońskiego. Charakter pisma, kreślonego ręką pewną i szybką, często drobnego ale czytelnego, tracącego dopiero w wieku późniejszym młodzieńczą sprężystość, pozwala doskonale odróżniać rękę Wrońskiego nawet we wzorach i cyfrach; widać to na dołączonej podobiźnie jednego z autografów. Rękopisy pisane są najczęściej na całkowitych arkuszach. Na wielu z nich położona jest data; większość arkuszy jest liczbowana, tytuły prac powtarzane często u góry stronic; każda praca lub większy ustęp opatrzony w końcu, jak o tern wspomniano w Części I-ej, charakterystycznym znakiem A.M.D.G. (Ad majorem Dei gloriam), który w pewnej liczbie prac z epoki dawniejszej, zastępował Wroński nadpi-sem: W.I. B. (W Imię Boże) u góry stronic. Rękopisy są pisane wyłącznie w języku francuskim ¹).

^Ł) Jeden jest angielski,

http://rcin.org.pl

16*