page0271

ROZDZIAŁ XIV.

Pragnienie doskonałości w człowieku przemawia za nie śmiertelnością duszy.

Natura inest in mentibus nostris insa-tiabilis ąuaedam cupiditas veri videndi.

Cicero, Tusc. disp. I. I, c. 19.

Zwróciliśmy już poprzednio uwagę na ten fakt, ze u zwierząt nie ma postępu; ich działalność obraca się w ściśle przez naturę nakreślonych im granicach, że obecnie żyjące gatunki ani o włos nie posunęły się naprzód w rozwoju, że ten sam jest u nich sposób życia i zajęcia. Przeciwnie człowiek, czy pojedynczo, czy zbiorowo rozważany jako ludzkość, nie-tylko zdolnym jest do ustawicznego postępu, ale rzeczywiście wciąż się rozwija Podczas gdy natura życiu ścisłe naznacza granice, których przekroczyć nie można i gdy człowiek lub zwierzę dojdzie do tego kresu najwyższego rozwoju, zaczyna się powolny upadek, póki się nie staną łupem śmierci: to przeciwne zjawisko spostrzegamy u ducha. Głęboko na nim wyryte jest znamię nieśmiertelności, skoro jest zdolny i pragnie rozwoju po za granicą tego krótkiego trwania. Wiek nasz wy-

http://rcin.org.pl