page0338

330

Sćrtiik — Serpanki

nigdy wykończone, ztąd pochodzi, ze dach na nawie kościelnej znacznie jest niźszvm. niż to mogło być zamierzonem i dachowi na części kapłańskiej się równa. Wewnątrz cały jest beczkowo-zasklepiony. Sklepienia te są z lunetami, a na sklepieniu nawy znajduje się zwykłe gotyckiemu stylowi żebrowanie oparte na gatunku płaskosłupów, a raczej półfllarów, bezpośrednio ściany dotykających; tęcza i okna lekkim ostrołukiem zakończone. Ze starożytnych sprzętów znajdują się tu jedynie dwie z granitu bez żadnej sztuki wykute kropiel-nice, miedziane naczynie do noszenia wody przy aspersj i i drewniana skrzynia cechu rybackiego, niezłą płaskorzeźbą z wierzchu przyozdobiona. W r. 1807, wojska francuzkie goszczące podówczas w Polsce zbudownły tu dosyć znaczną forteczkę,' która jednakże opuszczoną została później, z pow^rodu bliskości nierównie ważniejszege pod w^rzględem militarnym punktu, jakim był Modlin, (tam gdzie dziś twierdza Nowogieorgiewska). Znaczna atoli część szańców po obu stronach miasta dotychczas widzieć się daje, a położenie samo miejsca, z powodu znacznej onego wyniosłości, jest bardzo obronne. Serock liczy teraz ogólnej ludności 1979 głów, domów ma 140, s-tacyę pocztowy, magistrat i trzy jarmarki do roku.    F. M S.

Serojeżka Ob. Bedlha.

Serokomla, miasteczko prywatne w gubernii Lubelskiej, w powiecie Ra-dzynskijn, nad rzeką Czarną, od stacyi pocztowej w mieście Kocku mil 1 ^s/j odległe. Niewiadomo przez kogo i kiedy założone, do r. 1775 należało do kró-lewszczyzn, i w tym roku dopiero nadane Ignacemu Scypionowi, podstolemu Wielkiego Księztwa Litewskiego. Nowy właściciel zbudował za rzeką niedaleko od miasta okazały pałac, przyozdabiając go zarazem równio wspaniałym ogrodem. Po upadku rodziny Scypionó w, kiedy Serokomla dostała się na własność p. Ludwika Estreichera, pałac ten w znacznej części niezamieszkały do połowy praw ie rozebrany został, a materyjałów^r z niego użyto do wystawienia innych gospodarskich budowli. Reszta nawet, lubo częścią przez dziedzica, częścią przez dzierżawcę na mieszkania zajęta, w bardzo opłakanym jest stanie. Dochowały się jednak nad gankiem herby Scypio i Leliwa. Ogród do dziś dnia piękny, miejsce nizkie, okolica średnic urodzajna, w łąki i lasy bogata, choć dosyć przyjemna. Kościół tutejszy, ten który istnieje, Ignacemu Scj pionowi wanien założenie swaije, jest drew niany ale porządnie zbudowany; miasteczko atoli należy do najbrudniejszych w królestwie, liczy bowiem 722 mieszkańców i 75 domow, nie ma zaś żadnych targów' ani jarmarł ów.    F. M. S.

Seroux d’Agincourt (Jan Chrzciciel Ludwik Jerzy), w historyi średniowiecznej sztuki zasłużony archeolog francuzki, urodzony r. 1730 w Beauvais, dorobił się majątku jako dzierżawca dóbr rządowych i poświęcił go dziełom sztuki. Z początku tylko dyllotant, później oddał się poważnym studjom, w r, 1777 podróżował po Anglii, Belgii, Holandy i Niemczech, a w roku następnym nazawsze osiadł we Włoszech i umarł w Rzymie 29 Września 1814 r. Dążył do tego, aby historyją sztuki od IV—XVI stulecia przeprowadzić i w yłożyć jako dalszy ciąg usiłowań Winkelmanna. Rewołucyja francuzka jednak pochłonęła większą częścjego majątku, tak że główne jego dzieło: „Histoire de lort par les motwmenfs depuis sa decadencc au 4-e sieci'e jusąiui son renoiweUemmt au 16-e, (6 tomów, Paryż, 1810—25 z wieią rycinami), dopiero po jego śmierci mogło być skończone. Prócz tego zostało po nim dzieło: .,IFeueil de fva~ gmenis de sculpłure anfique en terre miłe’’ (Par. 1814.)

Serpanki, rodzaj okrycia u niewiast na głowę. Wujek w Postylli pisze: „Odejmie Pan córkom Syońskim igiełki i zw lerciadta i serpanki i czepce”.