page0423

415

Sieja — Siejkowski

oko siga jest podługowate, źrenicą wyraźniej kątowata, łuska nieco drobniejsza, barwa ogólna mniej biała, lub nawet śniadawa, boki ciała są sinawe z wyraźniejszą siecią śniadego pigmentu, tworzącego częstokroć na bokach ciała wyraźne podłużne smugi ciemne. Podobną jest także nasza Sieja do gatunku w szwajcarskich jeziorach żyjącego (Cor. fera Jurine) tem więcej, że ten miewa ubarwienie podobnież świetnie białe, lecz jest szczuplejszy, niedorasta tej wielkości a miejscowością jest należycie odgraniczony. Inne gatunki jak Co-regonus Wartmanni Bloch, w ostatnich czasach sztucznie w wielu miejscach zaprowadzony a pierwotnie również z szwajcarskich jezior pochodzący, różni się już bardzo małością głowy i cienkością ogona. Geograficzne rozprzestrzenienie Siei nie jest dotąd dokładnie oznaczone; w ogólności jestto gatunek północny, żyje w wielkich i tylko bardzo głąbokich jeziorach od Meklenburga i Pomorza nadodrzańskiego, aż do Ladogi na wschód i wielkich jezior szwedzkich (Wetter) na północ. U nas Sieja znajduje się w jednern tylko jeziorze Wigierskiem w bliskości Suwałk, a nje ma pewnych wiadomości o jej znajdowaniu się w dalszych jeziorach litewskich, tudzież w wielkich jeziorach na Mazowszu pruskiem jak Sniardwy (Spirding). Sieja jest rybą wyłącznie jeziorną, przebywa na miejscach najgłębszych i głębokość wody przynajmniej stu stopowa jest koniecznym warunkiem jej życia. Dla tej głębokości przebywania, połów jej jest w ogólności trudny i zwykle nieobfity, zarządza się on głównie w zimie szerokieini sieciami podlodnemi, a także w jesieni przed zamarznięciem jezior w Październiku i Listopadzie, gdy dla tarła wychodzić zaczyna z głębi na od miały, na 2 lub 3 sążnie głębokie, w reszcie i wiosną, gdy w zimnej jeszcze wodzie żeruje bliżej powierzchni. W upały letnie już jej ani zobaczyć, a tem bardziej dostać niemożna. We wszystkich dobrze zagospodarowanych krajach połów Siei jest pewnym prawidłom poddany, a to głównie z przyczyny, że najłatwiej łowić się daje w porze samego tarła, co mogłoby z czasem zupełne wytępienie tak szacowanego gatunku spowodować. Wielkość zwykła Siei wynosi około 2 stóp długości, waga od 4 do 6 funtów; zdarzają się wszakże osobniki znacznie większe. Sieja ma mięso białe, smaczne i zdrowe, ikra jej prawie bezbarwna, przezroczysta, grubo ziarnista, składaną jest w Listopadzie wprost na dnie piasczystem i potrzebuje około trzech miesięcy do wylęgnienia narybku. Tak długi czas leżąc, znaczna jej ezęśc ulega zniszczeniu, a różne żyjątka wodne mnóstwo jej pożerają; przez wylęganie jej w umyślnych przyrządach unika się strat, jakie się w dzikiej naturze dzieją. Sieja karmi się głównie drobnemi skorupiakami i mięczakami dennemi, w znacznej także części drobnemi stynkami, które jakby umyślnie natura w tychże samych jeziorach obficie rozmnaża.    A. W.

Siejkowski (Michał), dziejopis zakonu dominikanów, magister teologii, przeor klasztoru w Krakowie, zmarły tamże w r. 1752. Oprócz mnóstwa panegiryków w języku łacińskim drukowanych, które potem wydał razem pod tytułem: Orationes gratulatoriae, (Kraków, 1748), jest autorem następnych dzieł bardzo ważnych do historyi kościelnej i bijografii pisarzy dominikańskich: 1) Chronicon Unmersitatis Cracociensis, (Kraków, 1733, w4-ce). 2) Monologium dominikańskie, (tamże, 1743, w 4-ce).    3) Elogia Univer-

sitates Cracmiensis, (tamże, 1747, w 4-ce).    3) Dni roczne śniętych błogo

sławionych zakonu kaznodziejskiego, z opisaniem kościołów i klasztorów, prowincyi polskiej, (tamże, 1743 w 4-ce)., Wiele tu jest rzeczy tyczących się dziejów tego zakonu w Polsce. 5) świąt,nica pańska, (tamże, 1743, w 4-ce). Dzieło bardzo pracowite zawiera obszerną wiadomość o kościele