page0426

41C

Sielawa — Sielnń

łem ruskim do r. 1655 lat trzynaście; człowiek niedołężny, ztąd tylko większy nierząd był za niego. Jako gorliwy unii brzeskiej stronnik, nie miał u rusinów przeciwnych tejże, żadnego wpływu i bezpieczeństwa. Miał jednak i cnoty, to jest oszczędność i skromność. Odnowił katedry w Wilnie i Nowogródku, fundował Bazylijanów w Mińsku, jako też znaczne zapisy porobił; jenerałem zakonu Bazylijanów został w r. 1652 i wielkim był jego dobrodziejem. Uciekając przed wojną z Połocka w r. 1655 umarł w Tykocinie na Podlasiu. Będąc przełożonym w Wilnie, wydał z druku przeciwko Smotryckiemu książkę, pod tytułem: Antelenckus, to jest odpis na skrypt uszczypliwy zakonników cerkwi św. Ducha, Elenchus zwany, (Wilno, 1622 r., w 4-ce). Stebelski jednakże utrzymuje, że prócz metropolity był inny Anastazy Sielawa, i że ten jest autorem powyższego dzieła. Prócz tego napisał Żywot błogosławionego Józefata Kuncewicza arcybisłrupa Polochiego, (bez miejsca druku, 1625 r w 4-ce.)

Sielawinis, jezioro w królestwie Polskiem, gubernii Augustowskiej, powiecie Sejneńskim, gminie Wiejsieje, w zlewie rzeki Hańczy Białej położone, rozległe morgów 18, głębokie od 12 do 26 stóp.

Sielec, wieś prywatna w gubernii Lubelskiej, w powiecie Krasnystawskim, od stacyi pocztowej Chełm mil 2⁵/₇ odległa, na południe ku zachodowi nieco względem Chełma leżąca. Ma dosyć jeszcze znaczne szczątki obronnego zamku, zbudowanego przez rodzinę Rzewuskich, w których posiadaniu wieś ta do naszych czasów zostawała, lubo od założenia zamku przechodziła przez ręce Cetnerów, Potockich i Branickich. Zamek ten miał formę czworokąta, i głównie usypany był z ziemi. W narożnikach tylko od strony północnej miał dwie czworoboczne wieże, a od południa dwa okrągłe bastyjony. Z całej też warowni, oprócz zewnętrznego oszańcowania i fossy, został tylko południowo-zachodni bastyjon, część muru od strony południa około 30 łokci wysokiego, i kaplica św. Michała o dwóch oknach, silną aż do dna fossy podparta skarpą. W marach i bastyjunie wybite były strzelnice. Powód zniszczenia tego zamku niewiadomy. Sama wieś liczy ludności chrześcijańskiej 441 osob, niechrześcijańskiej 15, paraflja rzymsko-katolicka jest w Kumowie, grecko-unicka na miejscu erygowana w r. 1693 przez Zofiją z Zurowic Damłłowiczównę Dąbską, z pier-szego męża Cetnerową, dziedziczkę Sielca. Kościół należący do tejże parafii jest drewniany, pod tytułem ofiarowania Najświętszej Panny.    F. M. S.

Sielllń, jezioro pod wsią tegoż nazwiska, w królestwie Polskiem, gubernii Płockiej, powiecie Pułtuskim, nad rzeką Narwią położone, rozlewa swe wody na 17 morgach przestrzeni.

Sielllń, wieś rządowa donacyjna w gubernii Płockiej, w powiecie pułtuskim nad rzeką Narew, na trakcie głównym pomiędzy Różanem a Ostrołęką, o pół mili od Różana, a od Pułtuska mil 5 odległa. Niegdyś stolica osobnego księztwa Sieluńskiego, do biskupów płockich należącego, którego początek był następny: Między licznemi darowiznami katedrze płockiej od książąt Mazowieckich uczynionemi, znajdowała się i wieś Schehm. Później chcieli książęta panowanie swoje i nad duchownemi rozciągnąć dobrami; bacząc wszakże na przywileje przez poprzedników duchowieństwu udzielone, zdali rzecz tę na sąd polubowny, przed którym, Jan starszy książę mazowiecki i biskup z kapitułą, stanąwszy w Wyszogrodzie 1402 r. prawa swoje wyjaśniali i udowadniali. Zapadły wyrok uwolnił ludzi w miastach, wsiach i gruntach do kościoła płockiego należących, od wszelkiej książęcej władzy, posług i danin. W skutek pomiecionego podziału dóbr przez kapitułę, podlegał Sieluń z okręgiem swoim władzy proboszczakatedtalnego, który jako zwierzchni pan czynił nadania grun-