page0444

436

Sierakowski

(str. 976). Król Henryk Walezyjusz wynagradzając zasługi jego w czasie bezkrólewia po śmierci Zygmunta Augusta dla uspokojenia kraju uczynione, nadal mu w płockiem dobra Biała i Masiewy. Wysłany do załatwienia sprawy gdańskiej 1570 r. miał mowę do rady i sta męiów w Gdańsku na ra-tuszUj którą oporne chęci ku powinności należnej, skłonił. Bielski mowę tę w Kronice, (księga V) w treści przytacza, zowiąc Sierakowskiego senatorem niepospolitym iwymowcą wielkim. Umarł w r. 1589.— SiCHlkOWSki (Wacław Hieronim), arcybiskup lwowski, urodził się w r. 1699, z ojca Jana stolnika zakroczymskiego. W pierwszej młodości obrawszy sobie stan duchowny, udał się do Rzymu dla wydoskonalenia się w naukach teologicznych. Powróciwszy do kraju po kilkoletnim pobycie, został kanonikiem krakowskim 1725 r., wnet potem kustoszem koronnym, z przydaniem intratnego probostwa jarosławskiego. W roku 1737 mianowany biskupem inflantskim, postąpił na kamienieckie od r. 1739, z którego przeniósł się na przcmyślskie 1742 roku. Objąwszy zarząd tej dyjecezyi wiele dobrego robił i służby bożej gorliwie przestrzegał, ztąd Zacharyjaszewicz w Żywotach biskupów przemyślskich, wielkie mu daje pochwały. Wiele budynków tam wystawił, pałace w Przemyślu, Radymnie i Brzozowie wymurował, kościół missyjonarzom w Brzozowie wystawił i hojnie ich uposażył, zaprowadził kurs teologiczny, wydawszy na to dziesięć tysięcy zł. Poczynił wiele rzeczy mądrych i godnych wzoru najznamienitszych biskupów polskich. Na sejmie i kommissyjach skarbowych radomskich, odznaczał się żarliwością, obstając za prawami Kościoła i przeciw dyssydentom. W r. 1759 został arcybiskupem lwowskim, archidyecezyją natychmiast wizytował, a synod zwoławszy 1765 roku, przywiódł do karności duchowieństwo. Nadzwyczaj pobożny i zabiegły o dobro Kościoła, hojny i miłosierny na ubogich, fundował ciągle świątynie i seminaryja, na co gdy mu nie wystarczały dochody, sprzedawał klejnoty i stołowe swoje srebra. Ogołociwszy się ze wszystkiego prowadził życie najostrzejsze, nawet wtenczas kiedy wiek i stargane miał siły, i dla tego wczasach Stanisława Augusta, uważano go za szczególnego fanatyka. Stronnik jezuitów, starał się ich wszelkiemi sposobami od kassaty uchronić, pisząc za nimi do Rzymu, gdzie głos jego miał znaczenie. Dyecezyje raz w-raz zwiedzał nawet piechotą, gdy dla błot i słoty nie mógł dojechać, czem nabawił się choroby, która była przyczyną jego zgonu. Powołany w r. 1774 do YY.ednia, z wielką czcią był tam przez cesarzową przyjęty, i tytułem hrabiego dla całej rodziny obdarowany. Po tej podróży słabnąc dla wieku podeszłego i spracowania na pasterstwie, umarł w Otroszynie d. 28 Października 1780 r. powszechnie dla swych licznych cnót i świętobliwego życia wielbiony, a po zgonie szczerze żałowany. Są w druku następne jego dzieła: 1) V. H. Sierakowski Ecclesiae Praemisliensis Episcopi edicta et ordinatio-nes post peractam feliciter risitationem generałem omnium Ecclesiarum Dioecesis Cameneceńsis. Omnibus jurisd ictioni suae spirituali, ad obser-randurn praescripta, (Lwów, 1742, w 4-ce). 2) List pasterski, (tamże, 1755).    3 > Kazanie na dzień konsekracyi kościoła przemyślskiego mia-

ne, (bez miejsca druku, 1744, in folio). 4) Akademia z historyi kościelnej ku czci Matlu Boskiej, (Przemyśl, 1756, w 4-ce).    5) Synodus dioecesana

Leopoliemis, Anno Domini 1765, diebus 20, 21 et 22 Maj i, in ecclesia metro-politana celebrata, (Lwów, 1765, in folio). 6) Epistoła pastoralis, (tamże, 1761).    7) Obwieszczenie o parafii katedry lwowskiej, (tamże, 1764, in

folio). 8) Trzeci list pasterski, (tamże, 1770).    9) List pasterski do ludu,

(tamże, 1776).    10) Catalogus confessariorum sub letnpus Jubilei, (tam-