page0468

460

Riickert — Ruda

począł od Deutsche Gedichte (Heidelberg, 1815 r.) wydanych pod pseudony-mem Freimunda Raimara Jako drugi tom tego zbioru wydał Kram der Zeit, pod własnem nazwiskiem (Sztuttgard, r. 1817). Potem nastąpiły Oestlicke Rosen (Lipsk, r. 1822). Zbiór jego różnych poezyj wyszedł na widok publiczny pod tytułem Gesammelte Gedichte (6 tomów, Erlangen, r. 1834—38). Owocem prac Riickerta w językach wschodnich było kilka przekładów, jako też niektóre poemata oryginalne, nacechowane wspomnieniami i obrazami Wschodu; z tych wymieniamy: Murgenlandische Sagen und Geschichlen (2 tomy, Sztutt-gard, r. 1837); Erbauliches und Beschauliehes aus dem Morgenland (2 tomy, Rerlin, r. 1837); Rostem und Suhrab, eine Helclengeschichte (Erlangen, roku 1838); Brahmanische Erzdhlungen (Lipsk, r. 1839). Liryczna muza Riickerta jest wszechstronna i różnorodna. Doświadczał on swych sił z wiel-kiem powodzeniem we wszystkich rodzajach w dziedzie poezyi lirycznej. Mało poetów wyrównywa Ruckertowi co do siły twórczej i bogactwa pomysłów. Wierne przedstawienie natury, zmysłowa obrazowość zbliżająca go do wieszczów Wschodu, stanowią przeważną zaletę jego najpiękniejszych pieśni. Najwyżej stoją z jego poetycznych utworów: Liebesfriihling, Die griechischen Ta-geszeiten i Die sterbende Blume, umieszczone w pierwszym tomie jego Gesammelte Gedichte. Wiele niższym okazał się Riickert w swych poematach dydaktycznych i epieznych, jako to: Die Weishe.it des Brahmanen, ein Lehr-gedickt in Bruchsmcken (6 tomów, Lipsk, 3-cie wyd., r. 185i) i Das Leben Jesu (Sztuttgard r. 1839). Dramata jego, mimo niektórych piękności lirycznych,^- nie zadawalniają wymagań i nie odpowiadają waiunkom dramatu. Tytuły ich są: Said und David, Herodes der Grosse, Kaiser Heinrich IV, Crist.o-foro Colombo. Porównaj: Pfizer’a, Uhland und Riickert. Ein kritischei Versuch (Sztuttgard, 1837 r.); Braun’a, Riickert ais Lyriker (Siegen, 1844 r.): Passow’a, Ueber Riickerts Lehrgedicht. Die Weisheit des Brahmanen (Mei-ningen, r. 1840). — Rfickcrt (Henryk), syn poprzedzającego, dziejopis niemiecki, ur. 1823 roku w Koburgu; poświęcał się początkowo od r. 184C—44 naukom filologicznym w Erlangen, Bonn £ Berlinie, później jednak stanowczo skierował prace swe na badania w dziedzinie historyi. W r. 1852 został powołany na professora starożytności niemieckich do Wrocławia. Znakomitsze dzjeła jego są: Annalen der deulschen Geschichte (3 tomy, Lipsk, r. 1850): Gesuhichte des Miltelalters (Sztuttgard, 1852 r.); Deutsche Culturgesełuchte in der Zeit des Uebergangs aus dem Heidenthum in das Christenthum (Lipsk, r. 1853—54, 2 tomy). Prócz tego wydał Leben des heiligen Ludwig, Laid-grafen von Thiiringen (Lipsk, r. 1850); Der weUche Gasł (Quedlinburg, 1851); Marienleben des Bruders Philipp nom Karthauserorden (Quedlinburg, roku 1853).

RUCZ£tj, struga, potok, mający szybko biegnącą wodę, czyli ruszającą sie ciągle.

Ruda. Ruda nazywa się wszelki minerał albo połączenie kilku minerałów,, zawierające w sobie tyle części metalicznych, że wytapianie z niego metalu zapewnia pewne korzyści. Ilość cząstek metalu zawierających się w minerale, uważanym za rudę, jest względną do wartości metalu. Tak np. nie można poczytać za rudę żelazną minerału zawierającego w sobie 1 procent żelaz?, gdy tymczasem kamień zawierający 1 procent złota poczytuje się za rudę bardzo zamożną. Zwykle odróżniają rudy różnych metali od samych metali, rozumiejąc pod pierwszemi związki metali z tlenem, siarką, arsenem i innemi pierwiastkami, pod drugiemi aś me tale w stanie rodzimym. Znajdowanie się