page0561

553

Skrobanie — Skrócenie

mioty więcej mocy, jak wykończenia wymagające. Sk^rę przeznaczoną do skrobania odmiękczają, pocierając szczotką umaczaną w wodzie i ugniatając, następnie zeskrobują nierówności ze strony mięsnej za pomocą noża o dwóch trzonkach; następnie po wierzchniej powierzchni skóry przechodzą, mocno przyciskając; narzędziem podobnem do hebla z drzewa twardego, którego powieiz-chnia spodnia ma na sob e ostre linije poprzeczne, tym sposobem nadaje się skórze tak zwany groszek. Później robotnik rozciąga skórę; wreszcie kończą tę czynność, zdejmując części mięsiste za pomocą noża okrągłego, opatrzonego tnkimże otworem.

SkfObiSZeWSki (Jakób), dziejopis i poeta łacińsko-polski. Nauki ukończył w akademii krakowskiej, gdzie w roku 1609 stopień doktora prawa otrzymał i tamże później był professorem, a następnie przeniósł się do akademii Zamojskiej, nakoniec do Lwowa, gdzie został kanonikiem i na tym urzędzie życia dokonał w r. 1628. Byłto biegły prawnik, dobry mówca i wierszopis w greckim i łacińskim języku. Dzieła jego drukiem ogłoszone są: 1) Vitae Archiepi-scoporum Haliciensium et LeopoliśAsium (Lwów, 1628, w 4-ce). Na czele dzieła jest rzecz o początkach i wzroście metropolii ruskiej, w dwunastu rozdziałach, potem idą krótkie opisania życia arcybiskupów lwowskich, od Krystyna pierwszego do Próchnickiego, nareszcie herby tychże arcybiskupów, a u dołu podpisy po cztery wiersze łacińskie na pochwałę każdego z tych pasterzy. Dla niektórych jeszcze i mne rozmaitych poetów położone są wiersze. W ogólności dzieło to dziś niezmiernie rzadkie, bardzo jest waźnem, mianowicie co się tyczy wiadomości o metropolii lwowskiej. Powtórzył je prawie żywcem Rze-pnicki (ob.) w swojem Vitae Ptaesulum. 2) Disputatio de praescriptionibus (Kraków, 1609, w 4-ce). Rozprawa napisana dla otrzymania stopnia doktora prawa. 3) Plis manibus Magni Joannis de Zamosciae Sup?'e/ni Regni Pol. Cancellario et Exercituum ducis generalis (tamże, 1605, w 4-ce), wiersz na śmierć Jana Zamojskiego. Drobne jego poezyje rozproszone są po rozmaitych współczesnych dziełach. Starowolski zaś pisze o nim, że często widzieć się dawały za jego czasów mowy i listy Skrobiszewskiego w języku greckim i łacińskim.    F. M. 8.

SkrobkOWiCZ (Ludwik), kaznodzieja, wstąpiwszy do stanu duchownego był najprzód kanonikiem wiślickim i kantorem tarnowskim, później opnścił świeckich księży i oblókł sukienkę bernardyńską, został głośnym w swoim czasie kaznodzieją, a w końcu definitorem zakonu bernardynów prowincyi polskiej. Umarł w Krakowie 1659 r. Wydał z druku mnóstwo kazań pogrzebowych, mianych przy zgonie wielu dostojnych osób, które, lubo pod względem stylu są dowodem zepsutego zupełnie w kaznodziejstwie smaku, zawierają przecież szczegóły k!s^foryczne. Takiemi są: Kazania na pogrzebie biskupa Zadzika, pod tytułem. Korab na morzu (Kraków. 1642), na pogrzebie Piotra Szynkow-skiego, kasztelana wojnickiego, pod tytułem: ispelunca duplex (tamże, 1643) i wiele innych. Najważniejszem wszakże jego dziełem jest Żywot błogosławionego Szymona z Lipnicy, wydany po łacinie, pod tytułem: Vita Gloriost Servi Del, Ii Shnonis de Lipnica (bez miejsca druku i roku; wydanie drugie; Brunsberga, 1636, w 4-ce).    F.M.S.

SkrÓC6Ili6. w malarstwie skróceniem nazywnmy przedstawienie, w któ-rem pomiędzy częściami przedmiotów nie znajdujemy zachowanych stosunków naturalnych, lecz też części są przedstawione perspektywicznie. Skracają np. ręce i nogi w obrazie, kiedy ich długość tak zmniejszają, jakby się one, zajmując pewne położenie, przedstawiały oku patrzącego. Podobne skrócenia są bardzo