page0784

776

Sabinus — Sacchini

we Frankfurcie t. r. Tu przechodzi całą. historyją polską do Zygmunta I, wedle Długosza, Miechowity i Deciusza, krótko o każdym królu wspominając. Wiersze te przedrukowane są w zbiorze Joachima Pastoryjusza Florus poloni— cus, gdzie im dano tytuł Peplwn Sarmatkum. Zresztą wszystkie inne poe-zyje Sabinusa, po większej części w Polsce i dla Polaków pisane, wyszły razem pod tytułem: Poemata Argentorali (1544, w 4-ce; wydanie drugie znacznie pomnożone pod tytułem: Georgii Sabini Brandeburgiemis Poemata et numer o Librorum aucta et emendat.ius impressa (Lipsk, 1558, w 8-ee), mieści w sobie nietylko wszystkie poezyje autora, elegije, epigramata i t. p., ale i listy prozą także do wielu Polaków.    p. M. 8.

Sabinus (Bartłomiej), doktor medycyny, professor akademii krakowskiej, zwano go także Babinką. Według nagrobku położonego rodzinie Sabinów (Starowolskij Mon. fcłr. 162), nazwisko to miało im być nadane od imienia matki, ojciec bowiem nazywał sic Kamieński. Sabinus urodził się w Królewcu 1506 r., był nadwornym lekarzem króla Zygmunta Augusta, archidyjakonem łęczyckim, proboszczem wileńskim, kanonikiem sandomirskim, plebanem w Pio-trowinie i Stężycy, kustoszem u ś. Egidiusza, archidyjakonem lubelskim został w r. 1545, a proboszczem ś. Floryjana 1548. Umarł w Krakowie 1556 roku, będąc professorem przy uniwersytecie ąż do śmierci.    F. M. 8.

Sabioncello, po włosku, a właściwie Peljeszac, półwysep w Dalmacyi, w powiecie Dubrownickim, ciągnący się od południo-wschodu na półnoeo-za-chód, długi mil 8 a szeroki od pół az do jednej mili. Mieszkańców liczy około 8,500. Półwysep ten przerzynają góry wysokie od 2,000—3,000 stóp, jak góra ś. Elijasza (3,058'), Rota (2,274) i t. d. Główne miasto jest Orebiez, stolica okręgu Orebiczskiego, mającego przestrzeni 4,54 mil kwadr, austr., a mieszkańców samych Słowian wyznania rzymsko-katolickiego (w r. 1857), w jednem miasteczku i 24 wsiach 7,735.    Ad. .V.

Sabowski (Władysław), spółczesny poeta i literat, urodził się w Warszawie w^r 1837 r. Zawód naukowy rozpoczął pismami nad ortografiją polską dru-kowanemi w Gazecie polskiej. tudziez ulotnemi pracami do pism czasowych, w których zamieszczał przekłady z Alfreda de Musset, Heinego, Petoefi, Lermontowa i innych. Tego ostatniego poety Demon przełożył dla Biblijoleki warszawskiej (tom IV, 1859 r.). W 1860 wydał zbiór swoich poezyj pod tytułem: Ziarna i Plewy. W czasopiśmie Kronika zamieścił tłómaezenie 3 aktowej komedyi Emila Augier pod tytułem: Filiberta. W Książce zbiorowej K. Wł. Wójcickiego jest jego rzewny wiersz Biała szata, przekład z M. Hartmanna. Pracował także nad stenografiją polską i przygotował do druku nową przez siebie ułożoną metodę. Obecnie ukończył przekład dramatu V. Hugo: te)Boi samuse.    Ad. Gr.

SaCChilli (Antoni Maria Kasper), kompozytor, urodził się roku 1735 w Neapolu, był uczniem Durante’go i znakomitym skrzypkiem. Od roku 1762 pracował dla teatru w Rzymie i tamże był dyrektorem, a od r. 1769 przy kościele św. Marka w Wenecyi po Galupprm. Oprócz kompozycyj kościelnych, jakie tu dostarczył, wykształcił on także wyborne śpiewaczki, jak: Gabrielli, Conti, Pasąuali i t. d. Z wielu oper komicznych, jakie napisał, grywane były i w Warszawie: La finta ragazza per amore (Dla miłości zmyślone szaleństwo) i La contadina in corte (Wieśniaczka u dworu). W komice niższym był od Piccini ego (ob.), lubo go w tragiczności przewyższał. W roku 1771 udał się do Londynu, gdzie napisał opery: Montezuma, Perseo, ii Cid, Olimpiadę (z pysznemi chórami kapłanów) i inne. Namiętność do kobiet wtrąciła