page0756

718

Śniatyń — Śnieć

się miastem. Tu r. 1415 Aleksander wojewoda wołoski złożył hołd Władysławowi Jagielle. Wtedy przyszli do niego posłowie od cesarza greckiego Paleologa i patryarchy Carogrodzkiego z prośbą, aby oblężony przez Turków Carogród żywnością wspierał, co też uczynił. Kazimierz IV Jagiellończyk przeniósł mieszczan r. 114S z prawa polskiego i ruskiego na niemieckie. Wracając Jan Olbracht r. 1497 z nieszczęśliwej wyprawy wołoskiej, przeprawiał się u Śniatynia ze szczątkami wojska. Roku 1531 Petryło wojewoda wołoski wtargnął z ludem swym do Pokucia, wypalił wsie i miasteczka a między temi i Śniatyń. Roku 1576 w Marcu, obranego królem Stefana Batorego księcia Siedmiogrodzkiego, z rarrośaią przyjętego od licznego rycerstwa i ludu, mową polską powitał Marciu Mężyński; król zaś odpowiedział mu po łacinie. Potem na uczynione sobie przez arcybiskupa lwowskiego Dymitra Solikowskiego przedstawienie aby otwarcie pokazał, iż jest wyznawcą wiary rzymsko-katolickiej, słuchał w kościele mszy ś. Zamożne w owej epoce i wielce handlo-wne miasto, słynęło jarmarkami, na które zjeżdżali Węgrzy, Wołosi i Grecy; największy pokup był na wosk, miody, konie i woły; w czasie podobnego targu r. 1589 wpadłszy do miasta Turcy podpalili domy i znaczną część kupców uprowadzili w niewolę. Spustoszone od nieprzyjaciół miasto, Zygmunt III r. 1613 uwolnił na lat 8 od podatków i powinności publicznych. Uchwała sejmowa z roku 1620 poleciła przed niedawnemi czasy wymurowany zamek utrzymywać w stanie obronnym. Od r 1628 za dozwoleniem Zygmunta III, Ormijanie, Grecy i ludzie innego wyznania, osiadali w mieście, trudniąc się handlem i rzemiosłami. Ormijanie kościół sobie wystawili, własnem prawem się rządzili, swoim zwyczajem obierając wójta i starszych. Podczas wojny szwedzkiej roku 1655 Siedmiogrodzianie mocno dokuczali mieszczanom. Roku 17i2 Grudziński starosta rawski, zwolennik Stanisława Leszczyńskiego, podstąpił pod Śniatyń, ale załoga odparła go. Hieronim Sierakowski, arcybiskup lw^rowski, którego metropolitalna władza rozciągała się i nad biskupstwem Ba-końskiem czyli Wołoskiem, przeniósł jego katedrę po r. 1760 do tutejszego kościoła parafljalnego, i biskupa Rajmunda Jezierskiego funduszem opatrzył. Roku 1765 było na starem i nowem mieście gospodarzy Polaków, Rusinów i O r mijano w 459, żydów 229; domów 688. Roku 1768 wielki nieład panował w mieście. Oprócz fary był tu kościół ormijański, 6 cerkwi i księży dominikanów klasztor. Ostatnim starostą tutejszym w roku 1772 był Michał na Rostoku Ronikier cześuik litewski. Śniatyń 5y₂ mil od miasta Ko-łomei odległy liczy do 7,000 mieszkańców', po największej części kupiectwem trudniących się Ormijan i gontarzy.    C. B.

Śnieć, na roślinach, jestto choroba rozwijająca się zazwyczaj w wewnętrznej tkaninie organów, jak w kwiatach i w nasionach i przez to nadzwyczaj szkodliwa, bo niszczy prawie zupełnie te najważniejsze części rośliny. Śnieć jawi się w postaci proszku czarnego, łatwo smolącego, wypełniającego zazwyczaj albo wnętrze kwiatu zbóż naszych albo też samego już ziarna. Proszek ten w ścisłem znaczeniu jest pasożytem czyli raczej pasożytnemi grzybkami z rodzaju Ust Hago, TMelin, Poły cis lis, Teslicularia, Tacaphora i Pro-tomyces. Najpospolitszym gatunkiem śnieci jest tak zwana Śnieć właściwa czyli Głownia (Ustilago Carbo Tul. vel. Uredo scgetum Pers), napadająca najczęściej jęczmień i owies, rzadziej pszenicę, proso, kukurydzę lub inne trawy, jak np. stokłosę. Grzybek śnieciowy rozwija się głównie w miąższu plew' i plewek przerzeczonych zbóż, jak również w ich osi czyli szypułce kłosowej,.