page0852

844

Soto — Soubise

nalonej metody. Sława jego rozeszła się wkrótce. Karol V mianował Soto jednym ze swych teologów na sobór trydencki, gdzie on był także pełnomocnikiem zakonu dominikanów i nader czynnym w pracach soboru, zniew.o-lony zbijać sprzeciwiającego mu się w każdem zdarzeniu spółzakonnika Ambrożego Catharinus. Wtedy wydał dzieło: de Natura et GraUa ad Synodum Tridentinum (Wenecyja, r. 1547, Antwerpija, r. 1550). Wystąpił przeciwko „ temu dziełu Catharinus; Soto bronił się z wielkiem umiarkowaniem w księdze Apologia de c-ertitudme gratiae (r. 1547). Soto mianowany r. 1549 przez Karola V arcybiskupem Segowii, godności tej skromnie nie przyjął i zakonu nie opuszczał do śmierci i umarł przeorem w Salamance r. 1560. Soto wydał wyborne Kommentarze na list ś. Pawła do Rzymian, który obok kommentarza kardynała toledańskiego najlepszem jest dziełem w tym przedmiocie; de Jurę etjustitia libn X (Salamanca, r. 1559), In ąuartum Sententiarum Commenta-rii (r. 1560); Annolationes In Joh. Feri. FraneiscaniMoguntinensis, commen-■ tanos super Emngelium Jokannis (r. 1554).

SottOYOCe, w skróceniu: s. v. półgłosem, cichym, stłumionym głosem. Na instrumentach smyczkowych otrzymuje się ten ton przez pociągnięcie smyczka przy grytfie nie zaś jak zwykle w blizkości podstawka. Na fortepianie przez wzięcie pedału piano czyli u na corda, zwykle lewego.

Sotwaros, bożek światłości dziennej, w pogańskiej Litwie, (ob. Szwajlix). SOU, ob. Sol.

SOUbise, starożytny ród francuzki, którego dziedziczka, Katarzyna de Par-thenai w 1557 r., wyszła za wicehrabiego Ireneusza II de Rohan (ob.), a z nią majątki i tytuły przeszły także do rodziny de Rohan. Małżeństwo to wydało dwóch synów, słynnych wojowników hugonockich (ob.), mianowicie: księcia Henryka de Rohan (ob.) i młodszego Benjamina de Rohan, barona de Fron-tenai, i jako spadkobiercę po matce Pana de Soubise. Urodził się on około 1589 r., pierwsze wyprawy odbywał pod Maurycym Orańskim w Niderlandach. Od r. 1611 wraz z bratem sw'oim wyw ierał wielki wpływ na wszelkie sprawy protestantów fiancuzkich i dla tego w 1615 r. przyłączył się do stronnictwa księcia Kondeusza. W r. 1621 za Ludwika XIII wojny religijne na nowo sic rozpoczęły, na zgromadzeniu protestantów w Larochelle otrzymał dowództwo i mężnie bronił St.-Jean-d’AngeIy. Wprawdzie poddać się musiał, ale w zimie znowu na czele 8,000 współwyznawców rozpoczął wojnę r. 1622. Ludwik XIII wparł go napowrót do Larochelle, Soubise więc pospieszył do Anglii, aby skłonić Jakóba I do udzielenia mu pomocy, co jednak nie udało się. W r. 1625 opanował wyspy Re i Oleron, z matem i siłami uderzył na flotę królewską z 15 wielkich okrętów złożoną i przy pomyślnym wietrze wyprowadził ią z portu Blavct. Zaraz też rozpoczął on wyprawę do kraju Medoc, ale i ta nie udała się podobnie jak wszystkie inne lądowe jego przedsięwzięcia' Gdy wrócił na wyspę Re, zjawiła się wynajęta od holendrów flota z 20 żaglowych okrętów złożona i z nią resztki marynarki francuzkiej. Długo opierał się i tej sile morskiej. Nakoniec 15 Września 1625 książę de Montmo-rency pobił go na wysokości wyspy Re i wyparł także z wyspy Oleron. Soubise więc ożywiwszy odwagę LarochelFanów, udał się do Anglii, gdzie skłonił Karola I do groźnego zażądania od Francyi, aby spełniła edykt Nanteński. Richelieu zatem pospieszył zawrzeć z protestantami pozorny pokój w dniu B Kwietnia 1626 r., mocą którego Soubise otrzymał przebaczenie, godność para i tytuł książęcy. Gdy jednak Soubise zmiarkował że Richelieu (ob.) czyni