scandjvutmp14701

72

—    Kto?

—    On! człowiek bez twarzy!

Chłopak z przerażeniem spojrzał na krawędź jamy, gdzie to zjawiały się, to nikły, wywołane migotaniem płomieni, białe od śniegu, a krwawe od łuny, widma sąsiednich drzew.

Nagle porywczo, zajadle zaszczekał jeden z uwiązanych u sani psów.

—    Dżjanha! Ujbanczyk ! Ujbanczyk!— szeptali chłopcy, szarpiąc śpiących towarzyszów.

Dżjanha zerwał się.

—    Co takiego ? Co się stało ?

—    Pies szczeka!

—    Więc cóz! Niech szczeka! — odrzekł gniewnie — ale wstał, narzucił świtę na gołe plecy i zbliżył się do ukazanej przez wyrostków strony dołu. Wał wyrzuconego śniegu podtajał, osiadł do ciepła i sięgał patrzącym zaledwie do ramion; mogli więc, nie wyłażąc, rozejrzeć się dokoła. Pies więcej nie szczekał, ale nastawiwszy uszy, siadł na tylnych łapach i patrzył uporczywie w jednym kierunku; inne nie ruszyły się nawet, śpiąc spokojnie zwinięte w kłębek około narty.

—    Wilk albo lis — mruknął, ziewając, Dżjanha i wrócił pośpiesznie do ciepłej pościeli. Ale Foka i Niuster długo jeszcze spać nie mogli; oparci o siebie stali u brzegu dołu, wpatrzeni w miliardy gwiazd tajemniczo ku nim mrugającyc,h zasłuchani w cichość nocy. Zmysły ich ostre, pobudzone, jak oktawy strun napięte, szukały w tęm niewiadomem, co ich otaczało, pokrewnych wrażeń i dźwięków.

—    Ot widzisz — zagadał nareszcie Foka, pokazując palcem — te tam trzy gwiazdy! Ta pierwsza na przodzie, największa, to powiadają — łoś; te dwie mniejsze za nią to dwóch braci Tunguzów,