scandjvutmp16b01

105

skającego w nich zadowolenia, i mruczał, że mu to wcale nie na rękę.

—    U Filipa będzie mu lepiej.

—    U Filipa? Boże uchowaj! To przecie już się z nim pokłócił.

Dwóch tylko sąsiadów, którzy dnia tego odwiedzili Andrzeja, nieco- inaczej zachowało się, niż inni. Jednym był stary Mateusz, ojciec Ujbanczyka. O nic on Pawła nie prosił, w rozmowę z nim wdawać się nie próbował, a wysłuchawszy opowiadania Tunguza, westchnął, przypatrując się młodzieńcowi uważnie:

—    Pańskie dziecko, pańskie! Nie ustawa! I będziesz ty, sokoliku, tu u nas za krajem swym tęsknił, jak zimujący ptaszek za wiosną.

Drugim był Kozak, mąż powabnej Symnaj. Ten, wchodząc do izby, najprzód potknął się niezgrabnie, a potem, ku wielkiemu obecnych zadowoleniu, mocno łbem uderzył o belkę, wiszącą nade drzwiami. Zmieszany ogólnym śmiechem, umknął w cień, na róg ławy, jak tylko odprawił przed obrazami sakramentalny obrządek pokłonów. Tu siedział długo, skubiąc rozpaczliwie włosy na brodzie, wreszcie odezwał się głosem, jak w beczce dudniącym :

—    Moja żona ?

—    Twoja żona ? Była, była ! a jakże !

—    Była, ale przejeżdżał bohater na białym koniu, zobaczył w jej uszach nowe ładne kolczyki, na głowie rysią, ze srebrnem słońcem czapkę, na ramionach pstry, cielęcy „sagyniach", a na nogach żółte obutki z czarnem, aksamitnem wyszyciem i... porwał ją — wyrecytowała ze śmiechem Lelija.

—    A ona kazała powiedzieć, że nie wróci, bo tobie na' brodzie rosną twarde, kłujące włosy — chórem podchwyciły dzieci.