Na wychowanie w domu rodzicielskim potrzeba w naszych czasacli tym większy nacisk położyć, gdzie to świat na wszystkie strony nęci i kusi. Wyniosą dzieci w świat z domu rodzicielskiego dobre wychowanie, wtedy ten nie zaszkodzi im tak łatwo. Dobre domowe wychowanie jest najlepszą ostoją w życiu.
b) Kościół i wychowanie.
1. Kościół jest przez Chrystusa ustanowionym zakładem wychowawczym na ziemi, ażeby całą ludzkość jako też każdego pojedynczego człowieka przez prawdę i łaskę uczynić zdatnym do doczesnego i wiecznego powołania. Jest on tedy ze względu na całą swoję istotę i cel czynnikiem wychowawczym w najwryższem tego słowa znaczeniu.
To prawo wychowawcze otrzymał od Chrystusa przy swojem założeniu i jest ono z naturą jego przeznaczenia i zadania całkowicie i nierozerwalnie połączone. Jest więc prawem natury. Z prawem tern połączony obowiązek wypełniał on zawsze jak najsumienniej. Historya wychowania do-wodzi, że on jest matką szkoły ludowej, tak w idei jak i w rzeczywistości. Nie robi on żadnej różnicy między bogatym a ubogim, wolnym i niewolnym, lecz ogłasza wszystkich ludzi jako dzieci jednego Ojca i chce, ażeby wszystkie dzieci wychowane były dla ziemskiego i nadziemskiego życia. Od początku zakładał szkoły, zakładanie tychże usilnie popierał stanowczo tak na powszechnych jak i na partykularnych koncyliach, w słowie i piśmie bronił wychowania w domu i w szkole, a więc też i historycznie przedstawia się jako najważniejszy czynnik wychowawszy. Ma więc zatem i historyczne prawo co do wychowania.
Kościół też całem swrojem istnieniem pracuje nad wychowaniem rodzaju ludzkiego: przez swoją uświątobliwiającą i uszczęśliwiającą naukę, którą ze świętą troskliwością czystą i niesfałszowoną przechowmje, a przez swoich sług, duszpasterzy niesie do najodleglejszych wiosek; przez łaski ludzkiego ducha oświecające, ludzką wolę podtrzymujące, a ludzkie uczucia oczyszczające, jakie ofiarowmje wszystkim, nawret najuboższym dzieciom rodzaju ludzkiego; przez wspaniałe przykłady cnót, jakie w ciągu roku kościelnego z dnia na dzień