scandjvutmpa801

Zabawy naśladowcze. 155

2. Zabawy naśladowcze.

Treść do większości tych gier czerpiemy z życia, z bezpośredniej obserwacji, gdyż naśladować możemy tylko to, co znamy. Mogą dzieci również uplastycznić w grach treść opowiadania, wierszyka obrazowego lub pogadanki.

Większość zabaw naśladowczych ma charakter dramatyczny, a role poszczególne rozdają się pomiędzy grających, w połączeniu zaś dają pewien obraz z życia.

Piosnka, jako środek ożywiający zabawę, jako pierwiastek ważny w rozwoju estetycznym, winna być zastosowana, gdy tylko można, nie jest jednak niezbędna np. przy inscenizacji opowiadania, a nawet niewłaściwą przy ruchach bardzo żywych. Przystępując do gry, należy nauczyć piosenki, omówić sposób jej ilustrowania i każdą czynność dobrze wytłumaczyć.

W większości wypadków nie wszystkie dzieci uczestniczą w zabawie jednocześnie, aby zaś pozostałym łatwiej było obserwować wykonawców, wszyscy stają zazwyczaj w kole; mogą być jednak gry, gdzie dzieci ustawiają się inaczej: w szeregach, lub w rozsypkę.

Do najbardziej pożądanych należeć będą takie gry i zabawy, w których czynny udział biorą wszystkie dzieci; każde ilustruje jakąś czynność.

Po każdorazowem „przerobieniu" zabawy wychowawczyni razem z dziećmi ocenia wykonanie różnych czynności naśladowczych, pochwala udane, doradza, odwołując się do spostrzeżeń dzieci.

Ze względu na słabe skoordynowanie ruchów dziecka małego, gry naśladowcze winny posiadać ruchy nieliczne, lecz każdy z nich powinien powtarzać się kilkakrotnie. W tym celu piosenki, towarzyszące owym grom, muszą