scandjvutmpaa01

Zabawy naśladowcze. 157

Gry naśladowcze zyskują bardzo na naturalności i urozmaiceniu, jeśli damy dziecku potrzebne przyrządy lub narzędzie pracy, która ma być naśladowana: jak hebel, młotek, piłę dla stolarza; igłę, nici, nożyczki, gałganki dla szwaczki; fujarkę, skrzypeczki, trąbki dla muzykantów i t. p. Także odpowiednie stroje: dla kotka czepe-czek bibułkowy z uszkami, dla ptaszka skrzydełka, dla konia uprząż, bibułkowe stroje dla kwiatów, motyli, wróżek i t. p.

Zabawy wyżej podane są przeznaczone głównie dla dzieci młodszych, które mają silny popęd do naśladownictwa, a nie biorą jeszcze udziału w grach towarzyskich, przeto muszą być pozbawione wszelkiego przymusu, szczególnie jeżeli chodzi o dzieci nowe, nieśmiałe, skrępowane. Mogą się tymczasem przyglądać zdaleka, a wkrótce nabiorą otuchy i same się zbliżą.

Niech dzieci umieją wykonać i rozwinąć mniej gier naśladowczych, ale niech każda będzie dobrze wykonana i miła dla oka.

Przykłady:

Kowale.

(Po wspólnej wycieczce z dziećmi do kuźni). Wychowawczyni wypytuje dzieci o wszystko, co widziały w kuźni, jakie były czynności ludzi w niej pracujących, jakie ruchy wykonywali kowale.

Pewna autorka jeszcze ładniej powiedziała o wszystkiem, co się dzieje w kuźni:

Stary kowal młotem wali,

Buch, buch, buch, buch,

Mało brody nie osmali,

Zuch! zuch! zuch! zuch!