scandjvutmpae01

161

Zabawy naśladowcze.

Muzykanci.

Jedno z dzieci, muzykant, dostaje trąbkę, fujarkę albo skrzypce i staje w środku koła, reszta śpiewa pierwszą zwrotkę. Następnie muzykant zaczyna grać na swoim instrumencie, a wszystkie dzieci mruczą tę samą melodję, naśladując rękami ruchy muzykanta. Drugą zwrotkę śpiewa solo muzykant, poczerń dzieci stojące w kole podają sobie prawe ręce i obracają się dokoła siebie, śpiewając na tę samą nutę: „tra-ra“, jeżeli muzykant miał trąbkę, „fidli, fidli“...“ jeżeli skrzypce. Potem muzykant wybiera na swoje miejsce drugiego; jeżeli zaś drugi muzykant przez nieuwagę wziął ten sam instrument, co jego poprzednik, chór może mu odmówić posłuszeństwa.

Przy większej wprawie można do owej gry wprowadzić inne urozmaicenie: a) Dzieci udają wędrownych muzykantów, łączą się w pary, obchodzą kilka razy salę przy śpiewie piosenki i stają w kole tak, żeby pary stały obok siebie. b) Dzieci, stojące w kole, zostają muzykantami, każdy dobiera dowolny instrument, a wszyscy śpiewają jedną melodję; jedna para dzieci lub więcej tańczy w kole.

Kto się smuci, niech się smuci,

Ja swobodny umysł mam,

A wesoły zawsze nuci,

Ja też śpiewam, tańczę, gram.

Flet, basetle i skrzypeczki Zrobić sobie umiem sam,

Nim zasiądę do książeczki,

Ciągle na nich pięknie gram.

Wiatrak.

1. Dzieci ustawiają się wkoło czwórkami. Każda czwórka podaje prawe ręce na krzyż, tworząc niby śmigi wiatraka i obracając się wolno wkoło przy śpiewie 1-ej zwrotki (ryc. 2):

Metoda wychowania przedszkolnego. 11