Sponsorzy21101

283

Sława 1 rozkosz przynęca, 1 miłość Niewiast udana. Żyłem ja ca świecie Długo mój synu, i widziałem wiele,

Alcm spokojny, szczęśliwy od chwili,

Kiedym w mouaster błędne zwrócił kroki! Pomyśl mój synu o carach światowych:

Kto nad nich wyższy? Sam stwórca jedyny.

1 któż Im z ludzi oprze się, sprzeciwi ?

A jednak synu, ta złota korona,

Nieraz im legła ciężarem ca głowie,

A wtenczas cliętiile rzucali blask świata W klasztornych celach kryli myśli swoje.

Car Iwau groźny uieraz szukał szczęścia Wśród modłów Daszych. I dwór jego świetny, Pełen pochlebców i dumnych Bojarów,

Nagle w klasztorne stronił się zacisze: Grzesznicy jawni kładli włosicnnice,

1 trepki; wtenczas rzekłbyś że to mnichy,

A car, że ojciec pobożny Igumcn!

Widziałem tutaj; ot — w tej samej celi,

(W niej mieszkał wtenczas Cyryli człowiek święty Cierpiał on wiele wtenczas i sam także Zrozumiał próżuość czczych blasków światowych); Tum widział Cara. Zmęczył się po kaźuiach,

I mękach tylu; smutny, zamyślony,

Siedział przed nami car groźny, a przed nim, Drżący z bojaźni staliśmy w milczeniu, i on spokojnie rozmawiał tu z bracią,

I rzekł nareszcie, „ojcowie pobożni,

Dzicu ten nadejdzie, kiedy utęskuiony,

Stanę przed wami o zbawienie prosić;

Ty Nikodemie, Sergiuszu, Cyryllu,

Wy wszyscy bracia, przyjmiecie me modły: Przyjdę I przed was grzesznik potępiony,

I suknię świętą przyjmę uroczyście,

1 padnę u nóg twoich święty ojcze.”

Tak mówił wielki i groźny car Iwan,

A mile w uchu brzęczały te słowa,

I płakał Iwan. I my ze łzą w oczach,

Słaliśmy prośby do niebiosów Pana,

Żeby był łaskaw, spokojność i szczęście, Zesłać tej duszy cierpiącej, burzliwej.

A syn Iwana, na tronie moskiewskim Wzdychał nasz Fedor do celi klasztornych.