Sponsorzy29301

»

36i

doszła do najwyższego stopnia zaciętości. Tliicrs wyrzucał mu otwarcie tchórzostwo i znieważenie kraju, a gdy Moló w styczniu 1839 r. wystąpił, król nie mógł kogo innego na czele ministcryum umieścić jak tylko Thiersa, który większość izby reprezentował. Jednakże Ludwik Filip ociągał się z powołaniem tak osobistego przeciwnika Swej polityki, i polecił Soultowi utworzenie nowego ministcryum, a chociaż tenże, Thiersa zamieścił, to jednak skład ten rozbił się wkrótce przez haniebne intrygi. Nazajutrz po zamachu paryzkim dnia 12 maja 1839 r. utworzono ministe-ryum bez Thiersa. Poruszony tern do żywego, postanowił całkiem wycofać się z życia publicznego. Zaczął więc naprzód zbierać materyaly do historyi cesarstwa, która wedle jego mniemania miała pokazać ludowi czem był, i czem jest. Upadek ministeryum Soulta 21 lutego 1840, zmusił teraz Ludwika Filipa do skierowania się ku skrzywdzonemu poprzednio Thiersowi, z poleceniem utworzenia nowego gabinetu, co tenże porozumiawszy się z umiarkowanemi naczelnikami liberalnych, z wielkiem natężeniem przyprowadził do skutku 1 marca 1840 roku. Natychmiast skierował on całą swą baczność na kwestyą Wschodnią, która po bitwie pod Nisib, od poprzednich ministrów straszliwie zawikłaną została. Thiers starał się na nowo zbliżyć do Anglii, chcąc pogodzić żądania Baszy Egiptu z żądnninmi innych mocarstw, lecz to pojednanie nie udało się. Na wypadek wojny chciał on ducha narodu obudzić, i dlategoto popioły Napoleona z wyspy S. Ileleny, do Francyi sprowadził. Gdy mu Guizot, podówczas poseł w Londynie, o połączeniu się Czterech mocarstw doniósł, wydał wtedy groźny protest w nocie z 5 września, i równocześnie ogromne przedsięwziął uzbrojenia tak na lądzie jak i na morzu, a dopiąwszy plnnu ufortyfikowania Paryża, zdawał się być gotowym do rozpoczęcia wojny z cnłą Europą, a naprzód z Niemcami. Podczas gdy sprzymierzeni odbywali pochód ku brzegom syryjskim, doręczył Thiers gabinetowi pewien rodzaj ultimatum. Tymczasem bojażliwa polityka Ludwika Filipa, przyszła w pomoc ogólnej chęci utrzymania powszechnego pokoju, bo król odpłynięciu floty francuzkiej się sprzeciwił, a gdy minisler żądał u izb powiększenia wojska do 900,000, otrzymał odmowną odpowiedź. Thiers zrozumiał wtedy wątpliwe swoje położenie, i zaszczytnie wycofał się wzięciem dymisyi, wraz z współkolegami dnia 21 października. Od tego czasu znikła dla niego nadzieja współudziału w rządach na przyszłość, przedsięwziął więc podróż do Niemiec, aby pola bitw Napoleońskich osobiście obejrzeć. Ograniczył się od tego czasu działaniem oppozycyjnóm przeciwko ministeryum Soulta, Guizota, tak w izbach jak i przez dziennik Con-stitutionnel pod jego będący wyłącznie wpływem. We wszystkich znakomitych kwestyach zawsze się odzywał, lecz nie potrafił zjednoczyć pod swą chorągiew wszystkich przeciwników systematu rządowego. Bez zaprzeczenia, posiadał on odwagę, zręczność i wymowę wielkiego polityka, lecz już wtedy uważali go właśni sprzymierzeńcy za nieprzyjaciela postępu. llistorya rcwolucyi francuzkiej (wyszła po polsku 1845 i 1846 r.),

*