page0325

— 321 —

r

dził takim darem. Istar oburzona tym postępkiem do najwyższego stopnia, prosi swych rodziców: Anu i Anolu, aby ukarali niegrzecznego Izdubara. Lecz gdy ten uśmiercił ogromnego byka, wysłanego przeciw niemu przez Anu i Anolu, rozsierdzona Istar, zstępuje do podziemia, by piekielne moce przeciw swemu wrogowi pobudzić.

To „zstąpienie Istary do piekieł", stanowiące część poematu: „Izdubar", zbyt ważne, byśmy z niego nie przytoczyli bodaj kilku wierszy, bo one najlepiej malują pojęcia Chaldejczyków o nieśmiertelności duszy:

Ku ziemi, 0 której się nie ufracu

Niech Istar, córka Sina, kieruje swego ducha,

I Istar, córka Sina, skierowała swego ducha Ku domowi wieczności, siedzibie bożka Irkala,

Ku domowi, do którego się wchodzi, lecz z którego się nie

[wychodzi,

Ku drodze, którą się idzie bez powrotu,

Ku mieszkaniu, w^t którem ślepota zastępuje światło.

Jest to miejsce zgłodniałych, karmiących się pyłem i błotem: Niema tam światła, zostaje się w ciemności,

Jako ptaki latają tam dusze ciał. . .

Istar źle się wybrała; bogini Ninkigal, władczyni piekieł przyjmuje ją groźbą:

Nuże zabłyśnijcie pożerające płomienie, zabłyśnij pło-

[mienny słupie,

Działem jej niech będzie los żon, co mężów opuściły,

Dział jej niech będzie dział żon, co od boku zbiegły męża, Los jej niech będzie losem młodzieży, co niecne wiodła

[życie itd.

Ninkigal pozbawiła ją wszelkich ozdób, dotknęła ją stra-sznemi chorobami i tylko dzięki wstawiennictwu niebian, którzy umyślnego wyprawili gońca do podziemia, udało się Ista-rze powrócić na ziemię.

21

NIEŚMIERTELNOŚĆ DUSZY

http://rcin.org.pl