Sponsorzy2B001

388

I już, już coraz jaśniej 1 czerwlenlój,

Wschód się najmuje, i smugi promieni

Buchają na niebios sklepie ót n\ w xA I wnet krąg tarczy na poły widomy,

Wyjrzał nad ziemię, i blask jej poziomy

Piorunem strzelił po stepie. .....

...................... U osułb lisi.

Wtem jedną rażą rozległ się po błoni,

Głos jakiś cudzy, czy to rżenie konM >) <

Czy wiatr w gałęziach widomej dąbrowy?

Me, nie, to tętent, to tabun stepowy.

Widzę już, widzę jak całe ich stado,

Z lasu na pole wybiegło gromadą,

I w cwał na przełaj zabiega nam drogę. Chciałbym zawołać, próbuję, nie mogę.

Ziemia się wstrząsa pod pędem ich biegu,

Pędzą jak jazda w bojowym szeregu.

Lecz gdzież są jeźdźcy, wglądam się zdaieka, Koni jest z tysiąc, żadnego człowieka !

Widok ich zda się wzmógł moc mego konia , Pomknął się, zarżał 1 jak martwe brzemię, Zachwiał się, zarył, 1 runął na ziemię.

Z dymiącem nozdrzem tocząc piany białe,

Leżał, i nogi wyciągnął zmartwiałe : .

Skończył swój zawód pierwszy i ostatni Kołem go zewsząd obiegł orszak biatnl:

Patrzą się na mnie, zbliżają się, stają,

Parskną, odskoczą, i znowu wracają;

Znać, że się dziwią i boją zarazem.

A wtem jak gdyby za danym rozkazem,

Wszystkie za jednym znać wodzem ich stada, Czarnym, roślejszym niż cała gromada,

Chrapiąc, parskając, kopnęły z kopyta,

W chmurach kurzawy, co zpod stóp ich wzbita,

Z hukiem stu gromów, tłum w stepy ucieka, Jakby z instynktu, przed twarzą człowieka.

Jam został jeden z rozpaczą w mój duszy,

Na martwym koniu, co już się nie ruszy,

I chcąc się z niego odwiązać daremnie,

Chłód jego śmierci, przenikał aż we mnie, Razem, ze straszną pewnością, że społem, Popiół mój z jego zmiesza się popiołem.