Sponsorzy2I701

463

Mówcie, która z was kocha mnie najwiwcój, by tam gdzie zasługa będzie tego godna, zlaó największą dobroć.

Dwie starsze, nie juczędzs* oćwpadczeń, najmLdsza tylko Kordelia, nie znajduje słów na wyrażanie głębokiego uczucia. Ojciec milczenie jej biorąc za obojętność, przeklina i wydziedzicza najmłodszą córkę. Daremnie hrabia Kent czyni mu przedstawienia, daremnie mówi:

Najmłodsza córka kocha cię najwięcój; te niepróźne bcrca, których mały dzy/ięk nie odbija czczości.

KozgnicYyany król, nuzywa go zdrajcą i skazuje na wygnanie. Sam zaś z OTSzakiem stu rycerzy, postanawia mieszkać naprzemian, u dwóch starczych córek.    ^    •    ,:'_f-    --    -

Mimo wydziedziczenia Kordolii król francuzki, pojmuje j? za żonę i_uw_oj?i do Frań. yi.    "    "    "    " "    _t

Wkrótce potem król Lear wygnany od córek, błąka Bię w nędzy i opuszczeniu. Tu następuje najokropniejszy obraz zniedołężnienia obok rozpaczy. Lear czując szaleństwo OYyładające stopu jego umy ~ł, wzywa nieba na pomoc.

Straszna burza dmie, Lear w towarzystwie biuzun, spotyka wśród cza-charów żebraka, tym żebrakiem jest Edgar, przez zdradę starszego brata Edmunda wypędzony z zamku ojca swego hrabiego Głouster. Edgar udaje szalonego.

Szekspir najdokładniej umiał zachować cieniowanie pomiędzy prawdzi-wćm szaleństwem Leara, a udanóm Edgarda obłąkaniem.

Przerażające są słowa rozpaczy Leara w czasie burzy.

¹¹

i f-r-i »a '<1 i t► *ii:. uą -U talsW Wściekłv wietrze dmljl Lejcie wodospady, 1 wy nawałnice,

Aż w zatopić znikną z wierzchem swy m dzwonnice.

Wy siarczane ognie, szybkie jak myśl błyski,

Dębołamcy, gromu gońcy i zwia Inny,

Włos mój blałj smalcie! a straszne piorun}

W środek sam krągłego świata Oleck ugodzą;

Niech kształt przyrodzenia zburzą, 1 zarody Które w mad człowieka niewdzięcznego wchodzą.

Wyj co siła! płyńcie ognie z deszczem, zdroje,

Deszcz, wiatr, ogień i grom, nie są córki moje;

Was żywioły nie śmiem skarżyć o niewdzięczność,

Kraju wam nie dałem, dziećmi was nie zwałem,

NI powinność macie słuchać mojej woli,

Więc wywrzyjcie na mnie straszną rozkosz swoję,

Oto wasz niewolnik opuszczony stoję,

Starzec pogardzony chory i w niedoli.