tpn 1 2214
4101

132

wyriądzono im obelgi milczą, utracił w nich swoje zaufanie i począł za przykładem wielu innych braci, którzy już potajemnie wiarę prawdziwą przyjęli, do chrześcijaństwa się nawracać, a to tym bardziej, że Władysław Jagiełło przy braku księży polskich, którzyby język litewski umieli, sam najgorli-wiej ewanjelię ś. opowiadał. Nie tak łatwo powiodło mu się kraj litewski w posłuszeństwie utrzymać, gdzie jednego brata swego swym namiestnikiem przyznaczył, a drugiego tym tak dalece obraził, iż tenże przeciw niemu nie tylko rokosz podniósł, ale nawet Krzyżaków na pomoc wezwał, w skutek czego Władysław powtórnie do Litwy wyprawić się musiał. Wtym i podczas niebytności jego w Tolsce, zebrała królowa Jadwiga liczne rycerstwo i wyruszyła z nim na Ruś czerwoną (1390j, którą Węgry mimo zawartych traktatów niesłusznie w po-

wejść i tam zamieszkać (1269). — Bolesław V. niemajac żadnego potomstwa, mianował za zgodną t!wolą narodu swego synowca Leszka, kśżcia sieradzkiego, swoim następcą i wkrótce też umarł, jego małżonka zaś Runegunda, obrawszy życic zakonne, w klasztorze PP. Franciszkanek w Sączu osiadła, zapisując temu 30 wsi i miasto Stary Sącz na fundusze (um. 1292).

r. 127y.

Leszek, od brunatnych włosów Czarnym nazwany, wstąpiwszy ledwie na tron, miał rozprawę z Haliczanami, których kśżę Leon, siłami tatarskimi wsparty, zaraz po śmierci Bolesława V., w zamiarze zostania panem Polski, w granicę tego państwa wkroczył. Pod Gośhcami zastąpił mu Leszek Czarny drogę i stoczył z mm pamiętną walkę (1280), w której zbiwszy mu 10,000 wojska i zabrawszy 7 chorągwi, uchodzącego potym aż po Lwów ścigał, gdzie nawzajem poniesione krzywdy odwetował. Zawarłszy nako-n;ec z upokorzonym Leonem pokój, wyruszył spiesznie na Litwę przeciw wyłamującym się zpod jego panowania Jadzwingów, których podobnież w walnej bitwie zgromił i do 14,000 trupem położył. Wtym gdy tak szczęśliwie na Litwie wojował, wtargnęli Tatarzy po trzeci raz w granice Polski, rabując aż po Kraków i zabierając do 20,000 samych panien oprócz innego ludu w niewolę (1287). Tym nieszczęściem ojczyzny zasmucony Leszek zapadł w ciężka chorobę, która go oraz i życia pozbawiła.

r. 1289.

Po jego bezpotomnym zgonie objął kśtwo krakowskie Bolesław, kśże płocki, wkrótce drogą zamiany Henryk, kśżę wrocławski, a po tego rychłym otruciu Przemysław, kśżę poznański, który ostatni, mając niedostateczne siły do utrzymania tronu, takowy ubijającemu się oto Wacławowi, królowi czeskiemu, dobrowolnie ustąpił; z którego to powodu znowu między tym a Władysławem, książęciem sieradzkim, bratem Leszka Czarnego, trzyletnia wojna wjbuchła. W tym zakłóconym stanie państwa naradzili się senatorowie i ofiarowali zgodnie namienionemu