scandjvutmp1f201

182

— Po tym mostku suchą nogą można się do nas dostać, gdy bagna podeschną — uczy! go Jakut, gdy zbliżali się do urasy, stającej opodal, rozmiarami i kształtem* zupełnie podobnej do Mateuszo-wej siedziby.

Ujbanczyk w charakterze przewodnika zbliżył się pierwszy i uchylił skóry, przykrywającej wejście. Nie wchodził jednak, lecz po długim, milczącym przeglądzie bągnął ze zdziwieniem :

—    Niema! dokądże poszła ?... i kawał czasu, jak poszła.

W istocie, urasa miała pozór dawno opuszczonego mieszkania. Nad grudami wygasłych popiołów w kolumnie łagodnego światła, co wpadało z góry przez dymnik, ospale wił się nieliczny rój muszek ; wiszące na hakach czajniki i kotły próżne były, zapylone, a w kątach wisiały pęki sieci i odzieży.

—    Dawno! Gdzie zaś! Więcej, niż dwa dni..,. Gdzieżby się podziać mogła ? — rozmyślał w głos Ujbanczyk, uważnie rozglądając się po urasie. Potem wyszedł na ścieżkę, trawę w pobliżu badał; wreszcie zaczął hukać i wołać :

—    Lelijoo! Le-lijooL. Ho!... hoo !

Lecz nawet echo mu nie odpowiedziało, a bór wiatrem kołysany jak szumiał, tak szumiał.

—    Co robić? co robić?—pytali niespokojni.— Dziewczynka znikła już dawno, ognisko zimne, woda w wiadrach zatęchła. U was jej niema, powiadasz. A z sąsiadów, prócz nas, nikt tutaj nie mieszka. Może zabłądziła w lesie, może ją wiatr wczorajszy z łodzią na rzece wywrócił...

Poszli nad rzekę, lecz tam piroga do góry dnem wywrócona stała spokojnie w cieniu pod urwiskiem, rozeschła równie zapylona, jak sprzęty w izbie. .