scandjvutmp1f701

187

stronach szło także po dwóch z gwintówkami i lukami w ręku.

Przejrzeli starannie każdą napotkaną kępkę, każde znaczniejsze skupienie woaorośli; przebyli już już z półtorej wiorsty, kiedy stary Mateusz zatrzymał się nagle u jednej z mielizn i wiosłem na nią wskazał:

—    Łódź stawała !

Wszyscy natychmiast się tu skupili i poczęli niewyraźny ślad na piasku badać, oglądać dokoła.

—    Człowiek chodził, patrzcie !

—    Doprawdzy chodził, i tu dalej widzicie, znów odciski!

—    Mężczyzna ?

—    Mężczyzna! — powtórzyło kilka głosów.

—    I niezbyt dawno chodził w górę rzeczki!

Porzuciwszy łodzie, doszli za śladem aż do samej urasy; tu znikł.

—    Któżby to mógł być ?

—    Spytaj Rosyanina, z której strony do ciebie przepłynął? — odezwał się nagle Andrzej do Ujban-czyka, przypatrując się uważnie, z podełba obutym w jakuckie sary nogom Pawła.

Ujbanczyk się rozgniewał, nie chciał tłómaczyć, ale Paweł sam się domyślił, o co chodzi, i oblawszy się rumieńcem, dał stosowną odpowiedź.

—    Co pan z nimi rozmawiasz, głupcy oni, zupełnie dzicy ludzie, ale zawsze źle, żeś tak długo chodził po lesie, jeszcze ci gotów Andrzej jaką sztukę wypłatać — szepnął mu Ujbanczyk, gdy wracali do porzuconych łodzi.

Choć skąsane skronie bolały go strasznie, a ból z opuchliną zwolna całą głowę ogarniał, choć czuł niezmierne znużenie, nie chciał Jakutów porzucić. Daremnie przedstawiali mu Mateusz, Ujbanczyk, że