scandjvutmp1fe01

193

bić, żebym ja u was zamieszkał? Zawsze dwanaście rubli, moglibyście coś odłożyć i po trochu wypłacić się.

Ujbanczyk machnął ręką.

—    Wtedy Adrzej zjadłby nas do reszty... a i ty... pieniądze swoje pewnie otrzymasz dopiero w zimie — dodał oględnie.

Po twarzy Pawła przebiegł cień przykrości.

To prawda. Już on na nie dawno czeka i wstyd mu nawet o nich wspominać.

—    A wiele jesteście dłużni ?

Ujbanczyk wymienił tak dużą sumę, że Paweł ledwie nie podskoczył ze zdziwienia.

—    1 na co wy tyle wydajecie?

—    Bóg to wiedzieć raczy! Sam widzisz, żyjemy ubogo, pracujemy, ile można, a pomimo to tak się jakoś ciuła co rok więcej i więcej. I nie my tylko jedni. Dokoła... każdy coś winien: to kupcom, to Andrzejowi, to Filipowi; ten podatków nie zapłacił,, ten nie zdążył odrobić, i plączemy się tak jakoś jeden z drugim, jak te oczka w sieci.

Stara historya! Słyszał ją Paweł w krótkiem swem życiu razy nie mało, i nie trudno mu było oczka tej sieci rozplątać. Zawsze jednak czuł głęboką boleść i oburzenie wobec tej hańbiącej niewoli.

—    Biedni cierpią z powodu ubóstwa, a bogaci z powodu bogactwa. I to wszędzie! Tfu! Niech ich piorun spali! — splunął, lecz widząc, jak niespodziewanie silne zrobił gniew jego na młodym Jakucie wrażenie, dodał z łagodnym uśmiechem!

—    A może jęczmień się urodzi?

—    O, gdyby się urodził! Wtedy!

Ujbanczyk zaśmiał się krótko i nerwowo.

13

Na kresach lasuów.