scandjvutmp20f01

210

Doczytał właśnie do końca i uśmiechnął się smutnie, gdy za drzwiami rozległy się głosy ludzkie.

—    A ! pan widzę, jak Noe w arce ! — zawołał wesoło Ujbanczyk, uchylając drzwi i wtykając swoją kędzierzawą głowę. — I mostek, widzę, zrobiłeś. Foko, uważaj, tu mostek ! nie omyl się i nie wleź w wodę — dodał z filuterną powagą, ostrożnie stąpając do kolan zabłoconemi nogami po chwiejnej kładce, rzuconej w poprzek kałuży, stojącej u progu.

Jego towarzysz niósł pod pachą obuwie i szedł, naśladując go, ale na środku potknął się niechcący, czy też umyślnie schwycił za rękaw Ujbanczyka i obaj ze śmiechem plusnęli do wody.

Paweł zfeśmiał się także, widząc, jak zamiast wyłazić z błota, szturchają się, udając mocno obrażonych.

—    Niezgrabiaszu! Nie smarowali ci, widzę, gęby sadłem. Pan Paweł kładkę położył, a ty mimo 1

A widząc, że ich obecność sprawiła Pawłowi przyjemność, że krzątał się żywo około przygotowania dla nich herbaty, swawolili w dalszym ciągu przed ogniem, grzejąc się i susząc.

—    Cóż ty porabiasz, Pawle ? Gdzie twoja kępa ?

—    Co mam porabiać ? Uciekam przed deszczem z kąta w kąt, a on mnie goni.

—    No, nie ciebie jednego! W calem Andy nie ma teraz jurty, któraby nie ciekła. Foce, ot, przeszłej nocy do gęby — powiadają — nalało się, kiedy spał.

—    Po cóż ty łżesz ?

—    Albo co ? Może nieprawda ? Nic się człowiekowi nie stanie, choć go trochę pomoczy z wierzchu, a do środka to każdy sam musi nalewać.* Ot, siano, rzecz inna ! — prawił iuż poważniej po rosyjsku i po jakucku na przemian.