scandjvutmp29701

XVII.

Wkrótce po świętach odwiedził ich ojciec Paolo.

Przybył znużony i przemokły na ulewnym deszczu.

—    Pogańska pogoda! A przecie gdy wyszedłem, było ładnie... Gdzie Wań? — spytał, rozglądając się po mieszkaniu i siadając ciężko na krześle.

—    Niema go; wyszedł na miasto od samego rana.

—    Hm ! A często tak wychodzi ?

—    Wychodzi. Obecnie często. Przedtym pisał.

—    Pan, widzę, mieszka razem z niemi w tymsamym pokoju? I oddawna? Czy tu panu wygodnie? — zwrócił się do Brzeskiego.

—    W moim pokoju dach zacieka...

—    To co innego! Aa... to co?... Jakże pan znosi te ich... obrządki! — kiwnął głową w stronę ołtarza przodków. — Jak pan czas spędza?... Co pan robił w święta? Dla czego nie byliście z gospodarzem w kościele ?

Brzeski zmieszał się. Nie przyszło mu to do głowy, ale czuł, że i matka zadałaby mu tosamo pytanie, i było mu przykro.

—    Daleko... — próbował tłumaczyć się.

—    Daleko?!... Do Pana Boga daleko!? Sapristi! — krzyknął Włoch, błyskając oczyma. — Myślałem, że mi pomożesz w nawróceniu tych pogan, że kiedy zamieszkasz u nich, pociągniesz ich swoim przykładem, ale widzę, że sam jesteś jednym z nowoczesnych bałwochwalców i może nawet nie modlisz się codzień...

Zła francuzczyzna ojca Paola, którą Brzeski ledwie nawpół rozumiał, bardzo osłabiła siłę jego przemowy. Ale pytanie z listu matki: „czy aby modli się choć raz

157