scandjvutmp15c01

93

fale po ramieniu i, wyciągając rękę, powiedział lakonicznie:

—    Tytuń... Bądźmy przyjaciółmi!

—    Tytuń, herbata, perkale, pieniądze — odpowiedział z dobroduszną ironią Paweł, starając się naśladować intonacyę Andrzeja.

—    A jakże, tytuń, herbata, pieniądze — podchwycił Tunguz, spoglądając z większem uszanowaniem ha swego towarzysza. A gdy po chwili otrzymał czego żądał, odezwał się już skromniej i ciszej, dotykając jego ramienia.

—    Bądźmy przyjaciółmi... Ja nic nie posiadam.

Paweł niewiele zrozumiał, ale kiwnął głową.

Rozmowa urwała się w sam czas, gdyż stanęli właśnie u wrót zagrody.

W jurcie uprzątnięto już rena; pozostał tylko po nim przykry odór, a na stole na talerzach stosy pokrajane na kawałki surowej wątroby i szpiku.

Pewnie ofiara — pomyślał Paweł rozbierając się i siadając za stołem na zwykłem swem miejscu. Ale Andrzej, skoro tylko skończył witać się z gośćmi, podszedł i, natrętnie szarpiąc go za rękę, zapraszał:

—    Jedz, jedz, proszę cię, to dobre.

Tyle jednak było zabawnego przerażenia w spojrzeniu Pawła, tak stanowczo potrząsł on głową, że wzbudził wesoły śmiech w gospodarzu i obecnych.

—    Tego jeść i kupcy nie-.odmawiają. Czysta, widzę, będzie ludziom z tobą bieda — westchnął na-koniec Jakut.

Paweł tymczasem, przypatrzywszy się, jak Tunguzi chciwie pożerają wzgardzone przezeń przysmaki, odszukał pośpiesznie wśród swoich książek mały notesik, a przelustrowawszy go, odczytał z trudnością■

—    Tołmacz nado! — na więcej zdobyć się nie mógł na razie.