scandjvutmp2ac01

brykacji herbaty cegiełkowej. Zobaczymy. Teraz niema ani miejsc, ani czas nieodpowiedni na takie sprawy! Głównie czas: koniec sezonu. Dla pana z trudnością wy-spekulowałem pokoik. Mały, ale da się urządzić, tylko, ot, mebli...

Brzeski milczał chwilkę.

—    Dziękuję, ale zamieszkam pewnie z moim nauczycielem...

—    Co? z Chińczykami zamieszka pan?... Żartuje pan sobie?!

—    Mieszkałem z niemi rok prawie.

—    Aha! Czy wygodnie panu? Czy on żonaty, ten pański Siań-szen? Czy ma stopień naukowy?

—    Był urzędnikiem. Żonaty, ma córkę dorosłą i syna.

—    Hm! Syna, pan powiada, i córkę dorosłą. Czy pan zawsze tak chodzi ?...

Kiwnął głową na ubiór Brzeskiego.

—    Zawsze. To znacznie taniej kosztuje i dogodnie.

—    Więc dla taniości! Dobrze! doskonale! Niech pan przyjdzie jutro zrana o godzinie ósmej do biura. Zapoznam pana z przyszłemi towarzyszami i wskażę zajęcie. A teraz niech pan po podróży wypocznie. Tylko proszę nie spóźniać się, bo ja tego nie lubię. Gdzie pan mieszka?

—    W In-kou, w oberży!...

—    Tak, tak... To trochę daleko.

Dyrektor wstał i skinął głową z miną zwierzchnika, uspokoił się zupełnie i niebieskie jego oczy patrzały już nieruchomo i surowo z pod wyrównanych brwi.

Gdy Brzeski wszedł do oberży, dowiedział się prze-dewszystkim od posługacza, że Siań-szen jeszcze nie wrócił z wycieczki do miasta. Pani Wań zdążyła już jednak

.Zamorski djabeł. 12 177