page0250

249 -

kim zostawić. U niej w domu niema żywej duszy do pilnowania dzieci, niema ani babuni, ani służącej, ani poczciwej sąsiadki; z ubogim mieszka tylko ubóstwo; każdy tam musi pracować z dnia na dzień, z godziny na godzinę, na utrzymanie własnego życia. Ileżto biednych matek, których praca z domu wygania, a znowu myśl opuszczenia dzieci wstrzymuje, znalazło się między dwoma ostatecznościami: albo z głodu umierać, albo dzieci zostawić na Opatrzność Bożą.

Jakimże sposobem dać pomoc tej nieszczęśliwej matce, która ani w domu pozostać, ani dzieci zabrać z sobą niemoże?

Oto dobroczynni i rozumni ladzie wymyślili, aby w każdem mieście, miasteczku, po wsiach nawet, dla małych dzieci wystawić osobny dom, nie wspaniały, nie zbytkpwy, ale dobrze zaopatrzony i ciepły w zimie, mający słońce w lecie i zdrowe powietrze. Taki dom nazywa się ochronką. Co rano, każdy ojciec idący w pole pracować, każda matka, która idzie mężowi pomagać, lub zarabiać osobno, prowadzą dzieci swoje do domu ochrony. Tani dziecko żegna się z matką na resztę dnia i wchodzi do swego mieszkania. Z uprzejmością i dobrocią przyjmują tam wstępujące dziecię. Znajduje ono tam mnóstwo innych małych towarzyszy i towarzyszek, i przestaje być saniotnem i opuszczonem. Dzieci spoglądają po sobie; rozumieją nędzę, dzielą się skroinnem śniadaniem i sprawdzają przypowieść: daję ci z tego, co mam; a ty mi dasz z tego, co będziesz miał.

1 te dziatki w domku ochrony, ubogie rano, teraz bogate, mogą swobodnie używać dziennej szczęśliwości. Igrają, śpiewają, swawolą sobie, otaczają poczciwą osobę, która zastępuje im miejsce matki, a która od czasu do