scandjvutmp1a301

187

187

TT I I I I    f

o - itrem na*

cier-niem o

i *

Złość ludzka łez rzewnych wyciśnie nam zdroje, I poda nam kielich goryczy,

0 drogi nasz Jezu, niech Serce nas Twoje Pooieszy i sił nam użyczy.

01 ileż to smutku i żalu i trwogi Wciąż na dnie serc naszych się mieści,

Racz rozlać, o Jezu! w nich spokój Twój błogi W pociechę zmieć jęki, boleści.

Racz Roską Swą mocą nas wspierać w potrzebie Mdłe siły krzep w trudach i znoju,

Wszak Sam nam kazałeś przychodzie do Siebie,

Do łask Twych — litości Twej zdroju.

„O chodźcie tu do mnie- — tak mówisz do ludz: — Wy wszyscy strapieni, znękani.

Gdy ciężar nieszczęścia mdłe siły utrudzi,

Gdy smutek wam duszę rozrani.

0    chodźcie tu do Mnie — Ja trud wam osłodzę, Ja balsam na rany wam wieję,

Do Serca przytulę i w znoju ochłodzę

1    spełnię największą nadzieję.

Więc jakże nie słuchać głosu tak miłego, Jak, Panie, nie kochać tu Ciebie ?

I jakże do Serca nie garnąć się Twego I Jemu nie ufać w potrzebie?

0 bądźźe nam ulgą wśród trosk i cierpienia,

Z ufnością do Ciebie wołamy:

0 Serce Najsłodsze, u Ciebie schronienia W uoisku i smutku szukamy.