scandjvutmp15201

83

dość głośno. Niuster na palcach zbliżył się do przepierzenia i przyłożył oko do szpary.

—    Bródka, włosy złote, usta rumiane, jak dojrzałe borówki, na policzkach igra krew — wyliczał, przyglądając się podnoszącemu się z pościeli cudzoziemcowi. — Mamo, doprawdy, on piękniejszy od tego starego, co był u nas niedawno, choć, jak i tamten, ma duży, ostry nos i blade oczy.

—    Ładniejszy! dużo ładniejszy! — chórem powtórzyło młodsze rodzeństwo, także przez szpary przyglądając się nieznajomemu.

—    1 zupełne dziecko, a tylko bródka, jak u starego już dziada.

—    A jakże... a tylko bródka, ale nie biała i straszna, jak u tamtego, a maluchna, jak ogonek u reniego koźlęcia.

—    Pakunków przywiózł z sobą moc ; a wszystko ciężkie. Musi być, doprawdy, bogaty — dodała niechętnie Andrzejowa. — Cóż, synu, bardzo zzię-błeś, nocując w polu? Opowiadajże!

A jaki biały, jak kobieta, i śpi w koszuli, jak kupiec — ciągnął Niuster, nie odrywając oczu od szpary.

—    A jakże!... śpi w koszuli, jak kupiec... a gdy wstanie, nakłada na nos drugie oczy także niebieskie, które na noc chowa do pudełka... Zobaczysz...— szczebiotały dzieci.

—    To są nie oczy, ale „oczky“ — poprawił je starszy brat pompatycznie. — A już ja to widzę — wielki musi on być pan.

—    Przecie nie mały!... — zgodził się drobiazg.

Śledztwo zostało przerwane otwarciem się drzwi

i ukazaniem w nich Andrzeja, który wziąwszy rzemienie, wyszedł był z izby przed chwilą, a teraz przy pomocy Lelii i Simaksin ciągnął zamarzlego rena.

u*