scandjvutmp2d301

„Władcę Wrót Zachodnich" wśród gromady brudnych złoczyńców, obdartych i obrosłych jak dziady. Siedział na ziemi, zakuty w łańcuchy, w głębi ciasnej i ciemnej sali, oddzielonej od podwórza kratą z grubych bambusowych pali.

Gdy Brzeski zbliżył się, nie podniósł spuszczonej na piersi głowy, choć zdała już dostrzegł był gościa. Wtedy Ma-czźy, na rozkaz młodzieńca, podał ojcu przyniesione zawiniątko i pozdrowił go. Chińczyk drgnął i zabrzęczał kajdanami. Ze starych, zaropiałych oczu polały się łzy rzęsiste.

—    Synu... nie zapomnisz mię... nie zapomnisz i nie dasz ciała mego psom na pożarcie — szeptał, przyłożywszy twarz do kraty.

—    Ojcze, ojcze, wszyscy w domu łzy lejemy. Było już tak dobrze!

—    Nie jest jeszcze tak źle, Siań-szen! Staramy się, aby was oswobodzić.

—    Pocoś mię tu przywiózł?... Biją mię tu, katują — odrzekł stary ponuro.

—    Będziemy przychodzili do ciebie, zostawimy ci trochę pieniędzy.

—    Niema ratunku. Wszyscy mnie nienawidzą!

—    Będziemy się starali, aby cię wypuszczono za poręczeniem.

—    Niesiecie zgubę synom tej ziemi.

—    Zastanów się, Siań-szen, co mówisz! Sam jesteś przyczyną swego nieszczęścia. Uciskałeś robotników, swych braci, wymagałeś od nich datków...

—    O, wcale nie o to poszło! I przedtym nieraz tak robiłem. Wszyscy tak robią. Nikt tego nie uważa za złe. Każdy chętnie zapłaci, skoro ma zysk. Ale dyrektor ka-

213