scandjvutmp9201

818

818

Boś Ty, o święty pielgrzymie, w przechodzie, Odwiedził niegdyś Krakowa gród stary,

I pierwszy posiał w Sarmackim narodzie Chrystusa Pana słowa boskiej wiary.

Gdyś już opuszczał wierne plemię Piasta, Pełen żałości i w złych przeczuć trosce, Żegnałeś rzeszę z okolicy miasta.

Pod starą wierzbą, w tej tu właśnie wiosce. A rzesza, którą Twoje słowa wiodły,

Kiedy, o Święty, pożegnać Cię miała,

Z ludem tutejszym korne wzniosła modły,

Byś błogosławił, wkoło poklękała.

Sędziwy wieśniak tutejszego sioła Z twarzą wybladłą, pot mu oiecze z czoła, Zbiera Modliczan i przed Tobą stawia I tak do Ciebie, o Święty, przemawia:

„Oto mieszkańcy tej tu leśnej włości,

Karczujem gaje, nie mamy źródliska.

Ty krzepisz duszy i ciała słabości,

Uderz więc laską, niech źródło wytryska.

Widzisz niewiastę od żmii ranioną;

Ludek się żali, że tu gadów mnogo; Wypędź więc węże i bądź nam obroną, Choć pójdziesz dalej Apostolstwa drogą". Odtąd płaz wszelki omija te strony,

Wioskę od modłów nazwano Modlnieą;

Ciebie Dom Boży, w tern miejscu wzniesiony Ma za Patrona, razem z okolicą.

O spojrzyj na nas z nieba wysokości, Pomnij na słowa niegdyś tutaj siane,

Niech już wydadzą owoc Twej miłości, Którąby serca znów były rozgrzane.