0098

nów maszynowych i radiotelegrafistę. W czasie tego ataku zwalił mi się pod nogi elektryk Cichy (przestrzelone gardło), obok bosmat Gieryga (przestrzelony lewy bark), mnie pocisk samolotowy wpadł w zamek karabinowy. Rozerwało to karabin, a bezpiecznik karabinowy zranił mi lewą dłoń. Dowódca zszedł z pomostu, otworzył mi dłoń, którą miałem kurczowo zaciśniętą, wyjął bezpiecznik i zawołał, bym szedł do działa. Na siedzenie działa wciągnął się ranny w nogi mar. Przela, trzecim był podchor. Sokołowski, też ciężko ranny. Dowódca ładował pociski do działa, ja podawałem pociski dowódcy i znów działo otworzyło ogień do samolotów.

Powrócę do wybuchu bomb: zobaczyłem jak w odległości ode mnie 4—5 m wyleciał za burtę bosm. Szuwarski. Wynurzyła się z wody zakrwawiona głowa i zatonęła. Drugi st. mar. Daszkiewicz, arłylerzysta, wylatując za burtę zaplątał się w łańcuszki relingu od strony zewnętrznej. Wyciągnąłem go na pokład. Był zbroczony krwią i krzyczał, by go zrzucić do wody.

Widok przy dziale był okropny. Krew płynęła strugą prawą burtą, bo przeważnie zabici mieli zerwane czaszki. Po ataku lotniczym ugasiliśmy szybko pożar na dziobie w magazynku i płynęliśmy w stronę Helu. „Gryf” też ocalany płynął. „Mewa” sterowana była tylko silnikiem głównym, gdyż ster elektryczny miał przestrzelone przewody i nie działał. Przed Helem wezwana przez dowódcę „Rybitwa” wprowadziła nas do portu wojennego. Tam rannych odesłaliśmy do szpitala, zabitych ułożyliśmy na molo. Było ich siedmiu. Ósmym był bosm. Szuwarski, wyrzucony za burtę. Pamiętam nazwiska niektórych zabitych: st. mar. Ejdowski, mar. Czerniak, reszta w ostatnich dniach przeokrętowana lub rezerwiści (nazwisk nie pamiętam). Ranni: kpt. mar. Lipkowski, ppor. mar. Mielczarek (zmarł w szpitalu), podchor. Lakowański, bosmat Gieryga, mat Cichy (zmarł w szpitalu), mat Małfeowiak, st. mar. Daszkiewicz, mar. Sroka. Dowódca do ostatniej chwili pomagał przy usuwaniu zabitych i rannych, a na końcu usiadł na polerze, zaczął słabnąć, bo się okazało, że sam jest ciężko ranny. Odprowadziłem go do szpitala.

Pozostaliśmy na „Mewie”: ja Fudali, mat Piorun, mat Wierzchowski, mat Maćkowiak, mar. Miernik i jeszcze dwóch marynarzy, których nazwisk nie pamiętam.

W nocy z 1 na 2 września kazano nam opuścić „Mewę” i schronić się do lasu obok molo, do rowów strzeleckich, wraz z załogą „Wichra”.

W czasie ostrzelania portu wojennego Hel przez niemieckie okręty, „Mewa” otrzymała dziurę nad samą linią wodną¹ [...] Dnia 2 września wieczorem przyszedł do nas były dowódca, kpt. mar. Błeszyński i oznaj-

92

1

Autor ma na myśli poranny wypad 3 września niszczycieli niemieckich „Le-berecht Maass” i „Wolfgang Zenker” przeciw stojącym w Helu okrętom. Jego wynikiem był bój artyleryjski tych niszczycieli z „Wichrem”, „Gryfem” i baterią nadbrzeżną im. H. Laskowskiego. Wtedy także jeden z pocisków niemieckich trafił trałowiec „Mewa”.